From semiconductors to electric vehicles, governments are identifying the strategic industries of the future and intervening to support them – abandoning decades of neoliberal orthodoxy in the process. Are industrial policies the key to tackling twenty-first-century economic challenges or a recipe for market distortions and lower efficiency?
NEW YORK – Europa is al sinds 2007 in de greep van een financiële crisis. Toen het faillissement van Lehman Brothers de kredietwaardigheid van financiële instellingen in gevaar had gebracht, werden particuliere schulden vervangen door staatsschulden, waardoor een niet eerder ontdekte zwakte in het fundament van de euro aan het licht kwam. Door hun recht om geld (bij) te drukken over te dragen aan de Europese Centrale Bank (ECB) stelden de lidstaten van de eurozone zichzelf bloot aan het risico van een staatsbankroet, net als derdewereldlanden die kampen met zware schulden in buitenlandse valuta's. Banken die veel staatsobligaties van de zwakkere eurolanden op hun balans hadden staan, werden potentieel insolvabel.
Er is een parallel tussen de aanhoudende eurocrisis en de internationale bankencrisis van 1982. Destijds heeft het Internationale Monetaire Fonds het mondiale bankenstelsel gered door nét genoeg geld te lenen aan de met schulden overladen landen; staatsbankroeten konden vermeden worden, ten koste van een langdurige depressie. Latijns-Amerika kende een 'verloren' decennium.
Duitsland speelt nu dezelfde rol als het IMF in 1982. De omstandigheden zijn anders, maar de gevolgen zijn hetzelfde. Crediteuren schuiven de hele last van het aanpassingsproces af op de debiteurenlanden en ontlopen hun eigen verantwoordelijkheid.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
Subscribe
As a registered user, you can enjoy more PS content every month – for free.
Register
Already have an account? Log in