GENÈVE – Als speciale afgezanten voor COVID-19 van de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) hebben wij met eigen ogen de intensiteit van het leed dat door de pandemie is teweeggebracht gezien, vooral in armere gemeenschappen. Deze ingrijpende tragedie heeft zich voor onze ogen ontwikkeld, en het einde is nog lang niet in zicht.
Op grond van onze ervaring is de eerste prioriteit bij het reageren op een besmettelijke ziekte het redden van levens, en het beschermen van de gezondheid en het welzijn van huidige en toekomstige generaties. Tegelijkertijd maken wij ons steeds meer zorgen over de enorme sociale en economische schade die COVID-19 heeft aangericht. Nu overal mensen worstelen om hun middelen van bestaan te behouden onder de constante dreiging van het coronavirus, is duidelijk geworden dat deze pandemie meer is dan een noodsituatie op gezondheidsgebied. Het is een wereldwijde crisis van de hele samenleving geworden.
In deze context is een van onze grootste angsten dat de vooruitzichten van toekomstige generaties na tientallen jaren van verbetering plotseling zijn gekelderd. In sommige regioʼs is er sprake van een ommekeer in de vooruitgang die de afgelopen twintig jaar is geboekt. Verworvenheden zoals meer werkgelegenheid, meer essentiële diensten en beter onderwijs (vooral voor meisjes) staan op de tocht. Dat geldt ook voor verbeteringen op het gebied van infrastructuur, drinkwater en sanitaire voorzieningen, ziektebestrijding, politieke stabiliteit en bestuursinstellingen.
GENÈVE – Als speciale afgezanten voor COVID-19 van de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) hebben wij met eigen ogen de intensiteit van het leed dat door de pandemie is teweeggebracht gezien, vooral in armere gemeenschappen. Deze ingrijpende tragedie heeft zich voor onze ogen ontwikkeld, en het einde is nog lang niet in zicht.
Op grond van onze ervaring is de eerste prioriteit bij het reageren op een besmettelijke ziekte het redden van levens, en het beschermen van de gezondheid en het welzijn van huidige en toekomstige generaties. Tegelijkertijd maken wij ons steeds meer zorgen over de enorme sociale en economische schade die COVID-19 heeft aangericht. Nu overal mensen worstelen om hun middelen van bestaan te behouden onder de constante dreiging van het coronavirus, is duidelijk geworden dat deze pandemie meer is dan een noodsituatie op gezondheidsgebied. Het is een wereldwijde crisis van de hele samenleving geworden.
In deze context is een van onze grootste angsten dat de vooruitzichten van toekomstige generaties na tientallen jaren van verbetering plotseling zijn gekelderd. In sommige regioʼs is er sprake van een ommekeer in de vooruitgang die de afgelopen twintig jaar is geboekt. Verworvenheden zoals meer werkgelegenheid, meer essentiële diensten en beter onderwijs (vooral voor meisjes) staan op de tocht. Dat geldt ook voor verbeteringen op het gebied van infrastructuur, drinkwater en sanitaire voorzieningen, ziektebestrijding, politieke stabiliteit en bestuursinstellingen.