BERLIJN – Ondanks al zijn gezeur en gejammer zal het presidentschap van Donald Trump op 20 januari 2021 ten einde komen. Hij zal dan geschiedenis zijn, maar helaas is zijn politieke erfenis springlevend. Met bijna 75 miljoen Amerikanen die op hem stemden (en 82 miljoen op Joe Biden), heeft Trump een buitengewoon en onverwacht niveau van steun weten te mobiliseren onder een basis die de Republikeinse Partij zal blijven sturen in de richting van nationalistisch isolationisme.
Als een soort ʻondodeʼ zal het Trumpisme de Amerikaanse politiek nog lang parten blijven spelen, en een of andere vorm ervan zal in 2024 weer op de stembiljetten staan – zoveel is al wel duidelijk. Om het Trumpisme te overwinnen hadden de Democraten een ʻblauwe golfʼ van electorale triomfen moeten verwezenlijken, maar dat is niet gebeurd.
Het idee dat Trump zichzelf weer kandidaat zal stellen is onwaarschijnlijk, gezien zijn leeftijd. Maar de jongere populistische erfgenamen staan al te popelen om het stokje over te nemen. Zowel vanuit het perspectief van Europa als vanuit dat van het transatlantisme – die er allebei een existentieel belang bij hebben dat Amerika zich blijft inzetten voor multilaterale samenwerking – betekent de verkiezing van Biden een overwinning in een beslissende slag, maar niet in de hele oorlog.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
The sudden collapse of Silicon Valley Bank was met by an equally swift response from US regulators. But the crisis is far from over, and the nature of the authorities’ response introduces problems of its own.
considers the risk that other banks will experience liquidity problems as interest rates continue to rise.
The emerging breed of industrial policies, which emphasize production, fair wages, and localism, could serve as the basis for post-neoliberal economies. But to tackle the challenges of the twenty-first century and ensure a sustainable future, we need a policy framework that recognizes the value of human connection.
make the case for an economic strategy that prioritizes shared prosperity over competition.
BERLIJN – Ondanks al zijn gezeur en gejammer zal het presidentschap van Donald Trump op 20 januari 2021 ten einde komen. Hij zal dan geschiedenis zijn, maar helaas is zijn politieke erfenis springlevend. Met bijna 75 miljoen Amerikanen die op hem stemden (en 82 miljoen op Joe Biden), heeft Trump een buitengewoon en onverwacht niveau van steun weten te mobiliseren onder een basis die de Republikeinse Partij zal blijven sturen in de richting van nationalistisch isolationisme.
Als een soort ʻondodeʼ zal het Trumpisme de Amerikaanse politiek nog lang parten blijven spelen, en een of andere vorm ervan zal in 2024 weer op de stembiljetten staan – zoveel is al wel duidelijk. Om het Trumpisme te overwinnen hadden de Democraten een ʻblauwe golfʼ van electorale triomfen moeten verwezenlijken, maar dat is niet gebeurd.
Het idee dat Trump zichzelf weer kandidaat zal stellen is onwaarschijnlijk, gezien zijn leeftijd. Maar de jongere populistische erfgenamen staan al te popelen om het stokje over te nemen. Zowel vanuit het perspectief van Europa als vanuit dat van het transatlantisme – die er allebei een existentieel belang bij hebben dat Amerika zich blijft inzetten voor multilaterale samenwerking – betekent de verkiezing van Biden een overwinning in een beslissende slag, maar niet in de hele oorlog.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
Subscribe
As a registered user, you can enjoy more PS content every month – for free.
Register
Already have an account? Log in