US President-elect Joe Biden may have promised a “return to normalcy,” but the truth is that there is no going back. The world is changing in fundamental ways, and the actions the world takes in the next few years will be critical to lay the groundwork for a sustainable, secure, and prosperous future.
For more than 25 years, Project Syndicate has been guided by a simple credo: All people deserve access to a broad range of views by the world’s foremost leaders and thinkers on the issues, events, and forces shaping their lives. At a time of unprecedented uncertainty, that mission is more important than ever – and we remain committed to fulfilling it.
But there is no doubt that we, like so many other media organizations nowadays, are under growing strain. If you are in a position to support us, please subscribe now.
As a subscriber, you will enjoy unlimited access to our On Point suite of long reads and book reviews, Say More contributor interviews, The Year Ahead magazine, the full PS archive, and much more. You will also directly support our mission of delivering the highest-quality commentary on the world's most pressing issues to as wide an audience as possible.
By helping us to build a truly open world of ideas, every PS subscriber makes a real difference. Thank you.
LONDEN – Geen stad heeft kunnen ontsnappen aan de dodelijke omhelzing van COVID-19. Maar het virus heeft een zeer onevenredige impact gehad op verschillende groepen mensen, zelfs in één en dezelfde stad. Toen New York City het mondiale epicentrum van de pandemie was, had downtown-Manhattan een besmettingsgraad van grofweg 925 op de 100.000, tegen 4.125 op de 100.000 in Queens. De reden voor deze kloof is voor de hand liggend: de rijkste inwoners van New York hadden toegang tot een brede reeks gezondheidsvoorzieningen en kunnen op afstand werken, in ruime gebouwen met meerdere verdiepingen.
Zoals in iedere grote stad bepaalt iemands postcode op diepgaande wijze iemands lot. Manhattan en Queens liggen nog geen 25 minuten van elkaar vandaan met de metro, maar het verschil tussen de twee stadswijken qua gemiddeld inkomen per jaar bedraagt een verbijsterende $78.000, en het verschil in levensverwachting tussen twee afzonderlijke buurten kan wel tien jaar zijn. Soortgelijke verschillen op het gebied van inkomen, gezondheid, onderwijs en vrijwel ieder ander aspect van het welzijn zien we terug in de meeste metropolen van de wereld. COVID-19 zal deze verschillen alleen nog maar groter maken.
Over de hele wereld zijn het niet zozeer dichtbevolkte steden als wel overvolle, gemarginaliseerde buurten die worstelen met het in de hand houden van de verspreiding van COVID-19. Sociaal-economische factoren, niet de fysieke geografie, zijn een bepalende factor voor het besmettingsrisico, vooral in de bebouwde gebieden in de ontwikkelingslanden. Naar schatting heeft ruim de helft van de zeven miljoen krottenwijkbewoners van Mumbai al COVID-19. En in Zuid-Afrika, waar vijf miljoen huishoudens geen koelkast hebben, waar nauwelijks 46 procent toegang heeft tot een spoeltoilet thuis en waar een derde van de huishoudens het toilet moet delen met andere families – is het niet verrassend dat nieuwe besmettingen om zich heen grijpen, ondanks drastische lockdown-maatregelen.
We hope you're enjoying Project Syndicate.
To continue reading, subscribe now.
Subscribe
orRegister for FREE to access two premium articles per month.
Register
Already have an account? Log in