TOKYO – De twijfels, de ambivalentie, het draaien en het politieke spel van de Amerikaanse president Barack Obama met het congres over het straffen van Syrië vanwege het gebruik van chemische wapens hebben maar twee dingen met zekerheid opgeleverd: het diplomatieke gezicht van Rusland is voor het eerst sinds vele jaren beter geworden en het heeft de angst aangejaagd van die van Amerika’s bondgenoten (van Saudi-Arabië en Israël tot en met Japan en Zuid-Korea) die zwaar leunen op de beloftes van de VS. Om de impact van beide consequenties te minimaliseren moet de VS nu met al haar vastberadenheid de afspraak met Rusland om de chemische wapens van Syrië te elimineren uitvoeren.. Maar zal ze dat ook doen?
Het commentaar van de minister van Buitenlandse Zaken van VS John Kerry in het heetst van de strijd dat een militaire aanval op Syrië voorkomen kon worden als alle chemische wapens overgedragen zouden worden was een diplomatiek cadeautje voor Rusland en dit reageerde bereidwillig. Terwijl het gewoonlijk niet opvalt vanwege diplomatieke handigheid, stelde het Kremlin snel voor om het regime van de Syrische president Bashar al-Assad te overtuigen zich bij het Verdrag Chemische Wapens aan te sluiten en haar voorraad chemische wapens onder controle van de Verenigde Naties te plaatsen.
Het initiatief van Poetin bleek een diplomatieke reddingsboei te zijn, omdat de zet van Obama om toestemming van het congres te zoeken voor een aanval op Syrië zeker niet leek te gaan werken, wat een deuk was geweest in zijn autoriteit als Amerika’s opperbevelhebber. Ondanks dat de overeenkomst er uiteindelijk toe zou kunnen leiden dat Assad’s regime een deel van haar meest gevaarlijke wapens wordt ontnomen heeft het proces (als je dat al zo kunt noemen) dat het tot dit punt bracht de indruk over de wereld versterkt dat de buitenlandse politiek van de VS op drift is of wegglijdt in isolationisme.
TOKYO – De twijfels, de ambivalentie, het draaien en het politieke spel van de Amerikaanse president Barack Obama met het congres over het straffen van Syrië vanwege het gebruik van chemische wapens hebben maar twee dingen met zekerheid opgeleverd: het diplomatieke gezicht van Rusland is voor het eerst sinds vele jaren beter geworden en het heeft de angst aangejaagd van die van Amerika’s bondgenoten (van Saudi-Arabië en Israël tot en met Japan en Zuid-Korea) die zwaar leunen op de beloftes van de VS. Om de impact van beide consequenties te minimaliseren moet de VS nu met al haar vastberadenheid de afspraak met Rusland om de chemische wapens van Syrië te elimineren uitvoeren.. Maar zal ze dat ook doen?
Het commentaar van de minister van Buitenlandse Zaken van VS John Kerry in het heetst van de strijd dat een militaire aanval op Syrië voorkomen kon worden als alle chemische wapens overgedragen zouden worden was een diplomatiek cadeautje voor Rusland en dit reageerde bereidwillig. Terwijl het gewoonlijk niet opvalt vanwege diplomatieke handigheid, stelde het Kremlin snel voor om het regime van de Syrische president Bashar al-Assad te overtuigen zich bij het Verdrag Chemische Wapens aan te sluiten en haar voorraad chemische wapens onder controle van de Verenigde Naties te plaatsen.
Het initiatief van Poetin bleek een diplomatieke reddingsboei te zijn, omdat de zet van Obama om toestemming van het congres te zoeken voor een aanval op Syrië zeker niet leek te gaan werken, wat een deuk was geweest in zijn autoriteit als Amerika’s opperbevelhebber. Ondanks dat de overeenkomst er uiteindelijk toe zou kunnen leiden dat Assad’s regime een deel van haar meest gevaarlijke wapens wordt ontnomen heeft het proces (als je dat al zo kunt noemen) dat het tot dit punt bracht de indruk over de wereld versterkt dat de buitenlandse politiek van de VS op drift is of wegglijdt in isolationisme.