BERLIJN – De verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten kan het einde van de “Amerikaanse eeuw” en van de door de VS geleide naoorlogse internationale orde versneld naderbij gebracht hebben. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het mondiale politieke en economische zwaartepunt al lang vóór 2016 naar Oost-Azië aan het verschuiven was, en dat het idee van China als opkomende wereldmacht in de aanstaande “Pacific-eeuw” ook niet nieuw is. Maar de daden van Trump, in samenhang met die van zijn Chinese tegenhanger, Xi Jinping, hebben de scherpe rivaliteit tussen de supermachten in het middelpunt van de aandacht geplaatst. Helaas moet Europa nog een samenhangend antwoord formuleren.
Het huidige handelsgeschil tussen de VS en China kan een mondiale recessie veroorzaken. Maar zelfs dit conflict is slechts onderdeel van een veel grotere machtsstrijd, onder meer in de technologiesector, over de vraag of de nieuwe rijzende ster (China) dan wel de gevestigde macht (Amerika) de leidende rol in de wereld zal vervullen.
Het grootste deel van de periode sinds China eind jaren zeventig onder Deng Xiaoping zijn grootscheepse moderniseringsinspanning inzette, was het beleid erop gericht de bestaande geopolitieke en strategische orde niet ter discussie te stellen, en een confrontatie met de VS tegen elke prijs te vermijden. Maar Xi’s toespraak op het 19e Nationale Congres van de Communistische Partij van China in oktober 2017, en de diverse huidige initiatieven van China, gericht op het uitdagen van de Amerikaanse dominantie, duiden erop dat China niet langer zijn kracht zal verbergen en rustig zal blijven afwachten, zoals Deng voorstond.
BERLIJN – De verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten kan het einde van de “Amerikaanse eeuw” en van de door de VS geleide naoorlogse internationale orde versneld naderbij gebracht hebben. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het mondiale politieke en economische zwaartepunt al lang vóór 2016 naar Oost-Azië aan het verschuiven was, en dat het idee van China als opkomende wereldmacht in de aanstaande “Pacific-eeuw” ook niet nieuw is. Maar de daden van Trump, in samenhang met die van zijn Chinese tegenhanger, Xi Jinping, hebben de scherpe rivaliteit tussen de supermachten in het middelpunt van de aandacht geplaatst. Helaas moet Europa nog een samenhangend antwoord formuleren.
Het huidige handelsgeschil tussen de VS en China kan een mondiale recessie veroorzaken. Maar zelfs dit conflict is slechts onderdeel van een veel grotere machtsstrijd, onder meer in de technologiesector, over de vraag of de nieuwe rijzende ster (China) dan wel de gevestigde macht (Amerika) de leidende rol in de wereld zal vervullen.
Het grootste deel van de periode sinds China eind jaren zeventig onder Deng Xiaoping zijn grootscheepse moderniseringsinspanning inzette, was het beleid erop gericht de bestaande geopolitieke en strategische orde niet ter discussie te stellen, en een confrontatie met de VS tegen elke prijs te vermijden. Maar Xi’s toespraak op het 19e Nationale Congres van de Communistische Partij van China in oktober 2017, en de diverse huidige initiatieven van China, gericht op het uitdagen van de Amerikaanse dominantie, duiden erop dat China niet langer zijn kracht zal verbergen en rustig zal blijven afwachten, zoals Deng voorstond.