TBILISI – Sinds Rusland Oekraïne is binnengevallen, is de hoofdstad van Georgië een van de interessantste plaatsen op aarde geworden. Een groot deel van de culturele en intellectuele elite van Rusland – kunstenaars, schrijvers, journalisten, acteurs, regisseurs, filosofen en hoogleraren – is hierheen gestroomd. Ga een café binnen, en je hoort onvermijdelijk Russisch en herkent iemand die je kent. Het gezellige, pittoreske Tbilisi is klein, met alles in het zicht. Er zijn ontelbare Oekraïense vlaggen met slogans die steun betuigen aan het land. En dan zijn er nog de boodschappen die op schuttingen en de muren van huizen zijn gekrabbeld: Fuck Poetin; Fuck Rusland; Russisch oorlogsschip, go fuck yourself!
Dit laatste epitheton – het antwoord van de Oekraïense grenswachten op Slangeneiland in de Zwarte Zee op een Russische overgave-eis aan het begin van de oorlog – werd al snel een slogan van het verzet. Het probleem is dat alle Russen nu worden veroordeeld als aanhangers van president Vladimir Poetin, alsof ze op dat oorlogsschip zaten.
Ik vloog naar Tbilisi met mijn kinderen en mijn echtgenoot (de hoofdredacteur van Dozhd, de onlangs gesloten onafhankelijke Russische televisiezender), nadat het laatste venster voor de vrijheid van meningsuiting in Rusland was dichtgeslagen. Zelfs nadat de Russische regering de zender in augustus 2021 tot ʻbuitenlands agentʼ had verklaard, mochten mijn man en ik nog werken, omdat Poetin het nodig achtte om een façade van democratie in stand te houden.
TBILISI – Sinds Rusland Oekraïne is binnengevallen, is de hoofdstad van Georgië een van de interessantste plaatsen op aarde geworden. Een groot deel van de culturele en intellectuele elite van Rusland – kunstenaars, schrijvers, journalisten, acteurs, regisseurs, filosofen en hoogleraren – is hierheen gestroomd. Ga een café binnen, en je hoort onvermijdelijk Russisch en herkent iemand die je kent. Het gezellige, pittoreske Tbilisi is klein, met alles in het zicht. Er zijn ontelbare Oekraïense vlaggen met slogans die steun betuigen aan het land. En dan zijn er nog de boodschappen die op schuttingen en de muren van huizen zijn gekrabbeld: Fuck Poetin; Fuck Rusland; Russisch oorlogsschip, go fuck yourself!
Dit laatste epitheton – het antwoord van de Oekraïense grenswachten op Slangeneiland in de Zwarte Zee op een Russische overgave-eis aan het begin van de oorlog – werd al snel een slogan van het verzet. Het probleem is dat alle Russen nu worden veroordeeld als aanhangers van president Vladimir Poetin, alsof ze op dat oorlogsschip zaten.
Ik vloog naar Tbilisi met mijn kinderen en mijn echtgenoot (de hoofdredacteur van Dozhd, de onlangs gesloten onafhankelijke Russische televisiezender), nadat het laatste venster voor de vrijheid van meningsuiting in Rusland was dichtgeslagen. Zelfs nadat de Russische regering de zender in augustus 2021 tot ʻbuitenlands agentʼ had verklaard, mochten mijn man en ik nog werken, omdat Poetin het nodig achtte om een façade van democratie in stand te houden.