BERKELEY – Op 1 augustus 1991, iets meer dan drie weken voordat Oekraïne zich onafhankelijk verklaarde van de Sovjet-Unie, kwam de Amerikaanse president George H.W. Bush naar Kiev om de Oekraïners ervan te weerhouden dat te doen. In zijn beruchte ʻChicken Kievʼ-toespraak in het Oekraïense parlement hield Bush de verbijsterde parlementsleden voor dat onafhankelijkheid een recept was voor ʻsuïcidaal nationalisme,ʼ ʻetnische haatʼ en ʻlokaal despotisme.ʼ
Die toespraak was een kolossale blunder. Het Oekraïense volk werd gevraagd eeuwen van onderdrukking door de beleidsmakers in Moskou te negeren – en dat op een moment dat de Holodomor, de door de Sovjet-Unie veroorzaakte ʻterreurhongersnoodʼ die in 1932-ʼ33 miljoenen Oekraïners het leven kostte, bij velen nog in het geheugen gegrift stond. In december van dat jaar gaf Oekraïne zijn antwoord aan Bush: maar liefst 84,2 procent van de kiesgerechtigden kwam opdagen voor het referendum over onafhankelijkheid en 92,3 procent van hen stemde vóór. Maar de onwil van het Westen om het verlangen van Oekraïne naar soevereiniteit te respecteren was een slecht voorteken en onthulde een mentaliteit onder Amerikaanse en Europese leiders die de weg vrijmaakte voor de grootschalige invasie van Rusland in februari.
De weg naar deze oorlog begon in 1994, toen Oekraïne op aandringen van het Westen het op twee na grootste kernwapenarsenaal ter wereld aan Rusland afstond. In ruil daarvoor beloofden Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten de territoriale integriteit en soevereiniteit van Oekraïne te zullen waarborgen. Maar hoe moest deze belofte worden nagekomen? In tegenstelling tot Polen en andere ex-communistische landen kreeg Oekraïne in de jaren negentig geen kans om toe te treden tot de Europese Unie, en in 2008 blokkeerden Frankrijk en Duitsland de toetreding tot de NAVO.
BERKELEY – Op 1 augustus 1991, iets meer dan drie weken voordat Oekraïne zich onafhankelijk verklaarde van de Sovjet-Unie, kwam de Amerikaanse president George H.W. Bush naar Kiev om de Oekraïners ervan te weerhouden dat te doen. In zijn beruchte ʻChicken Kievʼ-toespraak in het Oekraïense parlement hield Bush de verbijsterde parlementsleden voor dat onafhankelijkheid een recept was voor ʻsuïcidaal nationalisme,ʼ ʻetnische haatʼ en ʻlokaal despotisme.ʼ
Die toespraak was een kolossale blunder. Het Oekraïense volk werd gevraagd eeuwen van onderdrukking door de beleidsmakers in Moskou te negeren – en dat op een moment dat de Holodomor, de door de Sovjet-Unie veroorzaakte ʻterreurhongersnoodʼ die in 1932-ʼ33 miljoenen Oekraïners het leven kostte, bij velen nog in het geheugen gegrift stond. In december van dat jaar gaf Oekraïne zijn antwoord aan Bush: maar liefst 84,2 procent van de kiesgerechtigden kwam opdagen voor het referendum over onafhankelijkheid en 92,3 procent van hen stemde vóór. Maar de onwil van het Westen om het verlangen van Oekraïne naar soevereiniteit te respecteren was een slecht voorteken en onthulde een mentaliteit onder Amerikaanse en Europese leiders die de weg vrijmaakte voor de grootschalige invasie van Rusland in februari.
De weg naar deze oorlog begon in 1994, toen Oekraïne op aandringen van het Westen het op twee na grootste kernwapenarsenaal ter wereld aan Rusland afstond. In ruil daarvoor beloofden Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten de territoriale integriteit en soevereiniteit van Oekraïne te zullen waarborgen. Maar hoe moest deze belofte worden nagekomen? In tegenstelling tot Polen en andere ex-communistische landen kreeg Oekraïne in de jaren negentig geen kans om toe te treden tot de Europese Unie, en in 2008 blokkeerden Frankrijk en Duitsland de toetreding tot de NAVO.