CAMBRIDGE – Na de ʻmini-begrotingʼ van de Britse premier Liz Truss – een allegaartje van beleidsmaatregelen, variërend van Reaganomics-achtige belastingverlagingen voor bedrijven en de rijken tot een socialistisch plafond voor energieprijzen oude stijl – hebben commentatoren gereageerd met steeds zwieriger hyperbolen. Velen vragen zich nu af of het Verenigd Koninkrijk inmiddels niet meer op een eigenzinnige opkomende markt begint te lijken dan op een geavanceerde economie.
Het is waar dat de financiële markten het pond naar zijn laagste niveau ooit (ten opzichte van de dollar) hebben gestuurd, zonder dat er een bodem in zicht is. De status van het pond als reservevaluta, het laatste overblijfsel van de eens zo geroemde positie van Groot-Brittannië in het centrum van het internationale monetaire systeem, wordt in twijfel getrokken. Hoewel de geruchten over een regelrecht bankroet van het Verenigd Koninkrijk overdreven zijn, is het niet onredelijk om een pijnlijke afrekening te verwachten die daar aardig dicht bij in de buurt komt.
En het is de moeite waard eraan te herinneren dat het Verenigd Koninkrijk van de jaren vijftig tot en met de jaren zeventig herhaaldelijk een beroep heeft moeten doen op reddingsoperaties van het Internationale Monetaire Fonds (waardoor het de trouwste klant van het IMF was). Het zou naïef zijn te denken dat dit niet opnieuw zou kunnen gebeuren, vooral als de wereldwijde langetermijnrente blijft terugkeren naar zijn (zeer) langetermijntrend. Geen wonder dat het IMF zich nu al verzet tegen het halfbakken economische pakket van het Verenigd Koninkrijk, net zoals het dat doet in het geval van opkomende markten die wellicht aanspraak zullen moeten maken op zijn middelen.
CAMBRIDGE – Na de ʻmini-begrotingʼ van de Britse premier Liz Truss – een allegaartje van beleidsmaatregelen, variërend van Reaganomics-achtige belastingverlagingen voor bedrijven en de rijken tot een socialistisch plafond voor energieprijzen oude stijl – hebben commentatoren gereageerd met steeds zwieriger hyperbolen. Velen vragen zich nu af of het Verenigd Koninkrijk inmiddels niet meer op een eigenzinnige opkomende markt begint te lijken dan op een geavanceerde economie.
Het is waar dat de financiële markten het pond naar zijn laagste niveau ooit (ten opzichte van de dollar) hebben gestuurd, zonder dat er een bodem in zicht is. De status van het pond als reservevaluta, het laatste overblijfsel van de eens zo geroemde positie van Groot-Brittannië in het centrum van het internationale monetaire systeem, wordt in twijfel getrokken. Hoewel de geruchten over een regelrecht bankroet van het Verenigd Koninkrijk overdreven zijn, is het niet onredelijk om een pijnlijke afrekening te verwachten die daar aardig dicht bij in de buurt komt.
En het is de moeite waard eraan te herinneren dat het Verenigd Koninkrijk van de jaren vijftig tot en met de jaren zeventig herhaaldelijk een beroep heeft moeten doen op reddingsoperaties van het Internationale Monetaire Fonds (waardoor het de trouwste klant van het IMF was). Het zou naïef zijn te denken dat dit niet opnieuw zou kunnen gebeuren, vooral als de wereldwijde langetermijnrente blijft terugkeren naar zijn (zeer) langetermijntrend. Geen wonder dat het IMF zich nu al verzet tegen het halfbakken economische pakket van het Verenigd Koninkrijk, net zoals het dat doet in het geval van opkomende markten die wellicht aanspraak zullen moeten maken op zijn middelen.