CAMBRIDGE – De aanvallen van de Amerikaanse president Donald Trump op oneerlijk Chinees handels- en technologiebeleid mogen gerechtvaardigd zijn, zijn tactiek heeft de bondgenootschappen en instituties geschaad waarvan de Verenigde Staten altijd afhankelijk zijn geweest. Zal de kortetermijnwinst opwegen tegen de institutionele kosten op de langere termijn?
De pleitbezorgers van Trump beweren dat zijn agressieve unilaterale benadering de inertie in het internationale handelsregime heeft doorbroken en andere landen ervan heeft weerhouden de Amerikaanse macht te verwateren. Maar Trumps transactionele diplomatie is heel anders dan de institutionele visie op het buitenlands beleid die de vroegere Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken ooit heeft omschreven als “geduldig tuinieren.”
Sinds de Tweede Wereldoorlog hebben Amerikaanse presidenten er steevast toe geneigd internationale instellingen te ondersteunen en aan te sturen op hun uitbreiding, of het nu ging om het Verdrag tegen de Verspreiding van Kernwapens onder Lyndon B. Johnson, wapenbeheersingsverdragen onder Richard Nixon, Gerald Ford en Jimmy Carter, het Verdrag van Rio over klimaatverandering onder George H. W. Bush, de Wereldhandelsorganisatie en het Verdrag over de Beheersing van Rakettechnologie onder Bill Clinton of het Klimaatverdrag van Parijs onder Barack Obama.
CAMBRIDGE – De aanvallen van de Amerikaanse president Donald Trump op oneerlijk Chinees handels- en technologiebeleid mogen gerechtvaardigd zijn, zijn tactiek heeft de bondgenootschappen en instituties geschaad waarvan de Verenigde Staten altijd afhankelijk zijn geweest. Zal de kortetermijnwinst opwegen tegen de institutionele kosten op de langere termijn?
De pleitbezorgers van Trump beweren dat zijn agressieve unilaterale benadering de inertie in het internationale handelsregime heeft doorbroken en andere landen ervan heeft weerhouden de Amerikaanse macht te verwateren. Maar Trumps transactionele diplomatie is heel anders dan de institutionele visie op het buitenlands beleid die de vroegere Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken ooit heeft omschreven als “geduldig tuinieren.”
Sinds de Tweede Wereldoorlog hebben Amerikaanse presidenten er steevast toe geneigd internationale instellingen te ondersteunen en aan te sturen op hun uitbreiding, of het nu ging om het Verdrag tegen de Verspreiding van Kernwapens onder Lyndon B. Johnson, wapenbeheersingsverdragen onder Richard Nixon, Gerald Ford en Jimmy Carter, het Verdrag van Rio over klimaatverandering onder George H. W. Bush, de Wereldhandelsorganisatie en het Verdrag over de Beheersing van Rakettechnologie onder Bill Clinton of het Klimaatverdrag van Parijs onder Barack Obama.