ROME – De mensheid koerst af op toenemend gevaar. De klimaatverandering versnelt; de biodiversiteit keldert; de honger en extreme armoede nemen toe; en de kloof tussen arm en rijk wordt steeds breder. Deze trends bedreigen niet alleen de gezondheid en de bestaansmiddelen van de mens, maar ook de vrede en de stabiliteit in de wereld. Om deze trends om te buigen moeten we gezamenlijk de systemen waarvan we allemaal afhankelijk zijn, opnieuw opbouwen en zelfs verbeteren, te beginnen met het mondiale voedselsysteem.
Zelfs vóór de pandemie werden onze voedselsystemen al verstoord door steeds heviger en frequenter optredende extreme weersomstandigheden, zoals droogte, en door de afnemende biodiversiteit. Maar die systemen droegen ook bij aan deze verstoringen, omdat de manier waarop wij voedsel produceren en distribueren goed is voor ruim 30 procent van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. Hoewel in het klimaatverdrag van Parijs van 2015 doelstellingen zijn opgenomen om deze uitstoot te verminderen, ligt de wereld momenteel niet op schema om deze doelstellingen te halen.
Daarnaast hebben de lidstaten van de Verenigde Naties in 2015 ingestemd met de duurzame ontwikkelingsdoelstelling om tegen 2030 een einde te maken aan de honger, de voeding te verbeteren en voedselzekerheid te bereiken (SDG 2). Toch neemt de honger al vijf jaar toe – een trend die door de COVID-19-pandemie aanzienlijk is versneld. In 2019 leden naar schatting 690 miljoen mensen honger, tien miljoen meer dan in 2018 en 60 miljoen meer sinds SDG 2 werd aangenomen. En ten minste drie miljard mensen kunnen zich geen gezonde voeding veroorloven. Vandaag staan 41 miljoen mensen op de rand van de hongersnood.
ROME – De mensheid koerst af op toenemend gevaar. De klimaatverandering versnelt; de biodiversiteit keldert; de honger en extreme armoede nemen toe; en de kloof tussen arm en rijk wordt steeds breder. Deze trends bedreigen niet alleen de gezondheid en de bestaansmiddelen van de mens, maar ook de vrede en de stabiliteit in de wereld. Om deze trends om te buigen moeten we gezamenlijk de systemen waarvan we allemaal afhankelijk zijn, opnieuw opbouwen en zelfs verbeteren, te beginnen met het mondiale voedselsysteem.
Zelfs vóór de pandemie werden onze voedselsystemen al verstoord door steeds heviger en frequenter optredende extreme weersomstandigheden, zoals droogte, en door de afnemende biodiversiteit. Maar die systemen droegen ook bij aan deze verstoringen, omdat de manier waarop wij voedsel produceren en distribueren goed is voor ruim 30 procent van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. Hoewel in het klimaatverdrag van Parijs van 2015 doelstellingen zijn opgenomen om deze uitstoot te verminderen, ligt de wereld momenteel niet op schema om deze doelstellingen te halen.
Daarnaast hebben de lidstaten van de Verenigde Naties in 2015 ingestemd met de duurzame ontwikkelingsdoelstelling om tegen 2030 een einde te maken aan de honger, de voeding te verbeteren en voedselzekerheid te bereiken (SDG 2). Toch neemt de honger al vijf jaar toe – een trend die door de COVID-19-pandemie aanzienlijk is versneld. In 2019 leden naar schatting 690 miljoen mensen honger, tien miljoen meer dan in 2018 en 60 miljoen meer sinds SDG 2 werd aangenomen. En ten minste drie miljard mensen kunnen zich geen gezonde voeding veroorloven. Vandaag staan 41 miljoen mensen op de rand van de hongersnood.