IBADAN, NIGERIA – Bijna ieder land moet nog wel het een en ander doen om gendergelijkheid te verwezenlijken, en alle vrouwen en meisjes tegen 2030 het recht te geven om over hun eigen toekomst te beslissen, in lijn met Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling 5 (SDG5) van de Verenigde Naties. Maar voor een land als Nigeria – waar politiek, economie en samenleving doordrenkt zijn van “giftige mannelijkheid” – is die uitdaging wel bijzonder groot.
“Giftige mannelijkheid” is de omschrijving van al wat neerkomt op het voldoen aan normen van “mannelijk” gedrag, zoals het onderdrukken van emoties (anders dan bijvoorbeeld woede) en het tot gelding brengen van dominantie over anderen. Dergelijke normen schaden de mannen die zijn gesocialiseerd om zich hieraan te conformeren, doordat ze ervan worden weerhouden het volledige spectrum van de menselijke emoties, het gedrag en de identiteit te verkennen. Maar het zijn de vrouwen die er het meest onder lijden: hun ondergeschikte, onderdanige rol is een ernstige beperking van hun bewegingsvrijheid en maakt hen zeer kwetsbaar voor geweld.
Het is geen openbaring dat mensen die nooit hebben geleerd met hun emoties om te gaan, op het moment dat zij onevenredige culturele, juridische en vaak ook fysieke macht krijgen toebedeeld, vaak de neiging hebben hun frustraties en angsten op minder machtigen uit te leven. Nog niet zo lang geleden werd bijvoorbeeld een vrouw in Gboko, in de noordelijke Nigeriaanse deelstaat Benue, vermoord door haar dronken echtgenoot, die razend werd nadat hij tot de slotsom was gekomen dat het feit dat zij laat van haar werk thuiskwam en onlangs van zijn huis naar dat van haar zuster was verhuisd zijn vermoedens bevestigde dat zij ontrouw was geweest. Sinds hij werkloos was geworden, was het gevoel van eigenwaarde van de echtgenoot – in cruciale zin gebaseerd op zijn “mannelijke” rol als broodwinner en hoofd van het huishouden – beschadigd. Dus toen hij het gevoel had dat zijn vrouw zijn “eer” schade toebracht, deed hij wat mannen “moeten” doen: hij “leerde haar een lesje” door haar urenlang meedogenloos af te ranselen – wat hij drie jaar geleden publiekelijk deed.
IBADAN, NIGERIA – Bijna ieder land moet nog wel het een en ander doen om gendergelijkheid te verwezenlijken, en alle vrouwen en meisjes tegen 2030 het recht te geven om over hun eigen toekomst te beslissen, in lijn met Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling 5 (SDG5) van de Verenigde Naties. Maar voor een land als Nigeria – waar politiek, economie en samenleving doordrenkt zijn van “giftige mannelijkheid” – is die uitdaging wel bijzonder groot.
“Giftige mannelijkheid” is de omschrijving van al wat neerkomt op het voldoen aan normen van “mannelijk” gedrag, zoals het onderdrukken van emoties (anders dan bijvoorbeeld woede) en het tot gelding brengen van dominantie over anderen. Dergelijke normen schaden de mannen die zijn gesocialiseerd om zich hieraan te conformeren, doordat ze ervan worden weerhouden het volledige spectrum van de menselijke emoties, het gedrag en de identiteit te verkennen. Maar het zijn de vrouwen die er het meest onder lijden: hun ondergeschikte, onderdanige rol is een ernstige beperking van hun bewegingsvrijheid en maakt hen zeer kwetsbaar voor geweld.
Het is geen openbaring dat mensen die nooit hebben geleerd met hun emoties om te gaan, op het moment dat zij onevenredige culturele, juridische en vaak ook fysieke macht krijgen toebedeeld, vaak de neiging hebben hun frustraties en angsten op minder machtigen uit te leven. Nog niet zo lang geleden werd bijvoorbeeld een vrouw in Gboko, in de noordelijke Nigeriaanse deelstaat Benue, vermoord door haar dronken echtgenoot, die razend werd nadat hij tot de slotsom was gekomen dat het feit dat zij laat van haar werk thuiskwam en onlangs van zijn huis naar dat van haar zuster was verhuisd zijn vermoedens bevestigde dat zij ontrouw was geweest. Sinds hij werkloos was geworden, was het gevoel van eigenwaarde van de echtgenoot – in cruciale zin gebaseerd op zijn “mannelijke” rol als broodwinner en hoofd van het huishouden – beschadigd. Dus toen hij het gevoel had dat zijn vrouw zijn “eer” schade toebracht, deed hij wat mannen “moeten” doen: hij “leerde haar een lesje” door haar urenlang meedogenloos af te ranselen – wat hij drie jaar geleden publiekelijk deed.