BRUSSEL – De jongste economische verwachtingen van de Europese Commissie schilderen een ontmoedigend beeld: werkloosheidscijfers van 5% of hoger in Oostenrijk, Duitsland en Nederland in 2014, maar van ruim 25% in Griekenland en Spanje, en grofweg 15% in Ierland en Portugal. In hetzelfde jaar zal het bbp per hoofd van de bevolking in Duitsland bijna 7% hoger zijn dan vóór de crisis, maar in Ierland, Portugal en Spanje ongeveer 7% lager – en in Griekenland een ijzingwekkende 24% lager. De diepe sociaal-economische kloof die binnen de eurozone is ontstaan, zal naar verwachting dus blijven voortbestaan.
Zo'n kloof kan binnen de context van een monetaire unie niet heel lang worden volgehouden. Zoals Abraham Lincoln al zei: “Een huis dat verdeeld is in zichzelf kan niet overeind blijven staan.” Hetzelfde monetaire beleid kan onmogelijk voorzien in de behoeften van een land dat in een depressie verkeert én van een land dat bijna volledige werkgelegenheid kent. De belangrijkste vraag voor de toekomst van de eurozone is of de kloof tussen welvarende en kwakkelende lidstaten kan worden gedicht.
Het optimistische verhaal is dat – ondanks het feit dat er op de arbeidsmarkt geen tekenen van herstel zijn – de economische prestaties in feite vooruit zijn gegaan en er een aanpassingsproces plaatsvindt. Het bewijs daarvan, zo wordt dikwijls betoogd, is dat de tekorten op de betalingsbalansen substantieel omlaag zijn gegaan.
BRUSSEL – De jongste economische verwachtingen van de Europese Commissie schilderen een ontmoedigend beeld: werkloosheidscijfers van 5% of hoger in Oostenrijk, Duitsland en Nederland in 2014, maar van ruim 25% in Griekenland en Spanje, en grofweg 15% in Ierland en Portugal. In hetzelfde jaar zal het bbp per hoofd van de bevolking in Duitsland bijna 7% hoger zijn dan vóór de crisis, maar in Ierland, Portugal en Spanje ongeveer 7% lager – en in Griekenland een ijzingwekkende 24% lager. De diepe sociaal-economische kloof die binnen de eurozone is ontstaan, zal naar verwachting dus blijven voortbestaan.
Zo'n kloof kan binnen de context van een monetaire unie niet heel lang worden volgehouden. Zoals Abraham Lincoln al zei: “Een huis dat verdeeld is in zichzelf kan niet overeind blijven staan.” Hetzelfde monetaire beleid kan onmogelijk voorzien in de behoeften van een land dat in een depressie verkeert én van een land dat bijna volledige werkgelegenheid kent. De belangrijkste vraag voor de toekomst van de eurozone is of de kloof tussen welvarende en kwakkelende lidstaten kan worden gedicht.
Het optimistische verhaal is dat – ondanks het feit dat er op de arbeidsmarkt geen tekenen van herstel zijn – de economische prestaties in feite vooruit zijn gegaan en er een aanpassingsproces plaatsvindt. Het bewijs daarvan, zo wordt dikwijls betoogd, is dat de tekorten op de betalingsbalansen substantieel omlaag zijn gegaan.