NEW DELHI – De mainstream-economie heeft de neiging een paar “vaststaande” conclusies te trekken, en er dan aan vast te houden, ondanks alle bewijzen voor het tegendeel. Dit is al erg genoeg, maar wat nóg erger kan zijn voor een discipline die beweert een wetenschap te zijn is het onvermogen om de eis te stellen dat empirische resultaten herhaald en bevestigd moeten kunnen worden. Dat is zowel de norm als de essentie bij de meeste natuurwetenschappen; bij de economie stuit dit beginsel echter doorgaans op onverschilligheid, en zo nu en dan zelfs op forse weerstand. In sommige gevallen worden de data die moeten worden gebruikt om conclusies te kunnen bevestigen aan andere onderzoekers onthouden.
De reden hiervoor is dikwijls van zeer politieke aard, omdat de resultaten die gepropageerd en verspreid worden overeenkomen met visies op de economie die specifieke ideologische standpunten en daarmee samenhangende beleidsovertuigingen ondersteunen. Empirische gegevens die bezuinigingen of deregulering van de markten steunen worden bijvoorbeeld uitgebreid aangehaald, en vormen de basis voor het bepleiten van deze specifieke beleidsmaatregelen. Zulk werk wordt zeer zelden onderworpen aan het gedegen onderzoek – waarbij bijvoorbeeld de uitgangspunten of de statistische procedures ter discussie worden gesteld – dat de norm is voor onderzoek in de natuurwetenschappen.
Neem de bewering van Stephen Moore en Arthur B. Laffer dat de belastingverlagingen van Trump in de VS niet alleen zichzelf zouden terugverdienen, maar ook het begrotingstekort omlaag zouden brengen en meer particuliere investeringen zouden genereren. Deze bewering zat er volledig naast, maar de economische werkelijkheid lijkt op de een of andere manier weinig impact te hebben gehad op degenen die blijven geloven in het fabeltje van de Laffer Curve dat lagere belastingtarieven hogere belastinginkomsten zullen opleveren.
NEW DELHI – De mainstream-economie heeft de neiging een paar “vaststaande” conclusies te trekken, en er dan aan vast te houden, ondanks alle bewijzen voor het tegendeel. Dit is al erg genoeg, maar wat nóg erger kan zijn voor een discipline die beweert een wetenschap te zijn is het onvermogen om de eis te stellen dat empirische resultaten herhaald en bevestigd moeten kunnen worden. Dat is zowel de norm als de essentie bij de meeste natuurwetenschappen; bij de economie stuit dit beginsel echter doorgaans op onverschilligheid, en zo nu en dan zelfs op forse weerstand. In sommige gevallen worden de data die moeten worden gebruikt om conclusies te kunnen bevestigen aan andere onderzoekers onthouden.
De reden hiervoor is dikwijls van zeer politieke aard, omdat de resultaten die gepropageerd en verspreid worden overeenkomen met visies op de economie die specifieke ideologische standpunten en daarmee samenhangende beleidsovertuigingen ondersteunen. Empirische gegevens die bezuinigingen of deregulering van de markten steunen worden bijvoorbeeld uitgebreid aangehaald, en vormen de basis voor het bepleiten van deze specifieke beleidsmaatregelen. Zulk werk wordt zeer zelden onderworpen aan het gedegen onderzoek – waarbij bijvoorbeeld de uitgangspunten of de statistische procedures ter discussie worden gesteld – dat de norm is voor onderzoek in de natuurwetenschappen.
Neem de bewering van Stephen Moore en Arthur B. Laffer dat de belastingverlagingen van Trump in de VS niet alleen zichzelf zouden terugverdienen, maar ook het begrotingstekort omlaag zouden brengen en meer particuliere investeringen zouden genereren. Deze bewering zat er volledig naast, maar de economische werkelijkheid lijkt op de een of andere manier weinig impact te hebben gehad op degenen die blijven geloven in het fabeltje van de Laffer Curve dat lagere belastingtarieven hogere belastinginkomsten zullen opleveren.