LONDEN – Tegen de achtergrond van alle protectionistische retoriek die uit de regering van de Amerikaanse president Trump voortkomt, is het verrassend dat niemand het nog heeft gehad over een voor de hand liggend middel om hardnekkige onevenwichtigheden op de handels- en betalingsbalansen aan te pakken: de “scarce-currency”-clausule uit de Bretton Woods-overeenkomst van 1944.
Deze clausule, vervat in Artikel 7 van de overeenkomst, geeft landen “na consultatie van het [Internationale Monetaire] Fonds de mogelijkheid om tijdelijk beperkingen op te leggen aan de vrijheid van handel in een schaarse munt”; landen zijn “volledig vrij om de aard van dergelijke beperkingen te bepalen.” De munt van een land wordt op de internationale valutamarkten als “schaars” aangeduid als dat land méér importeert dan het exporteert – met andere woorden: als het een tekort kent op zijn betalingsbalans.
De “scarce-currency”-clausule kent een interessante geschiedenis. In zijn oorspronkelijke plan voor een Internationale Vereffeningsbank heeft de Bitse econoom John Maynard Keynes een reeks van geleidelijk zwaarder wordende sancties voorgesteld tegen lidstaten die voortdurend een overschot op hun betalingsbalans onderhielden (en minder zware sancties voor landen met aanhoudende tekorten). Het idee was landen onder druk te zetten om de overschotten op hun betalingsbalansen omlaag te brengen. Overschotlanden zouden er niet door weerhouden worden hun geld vrijelijk uit te geven, maar ze zouden het niet mogen oppotten.
LONDEN – Tegen de achtergrond van alle protectionistische retoriek die uit de regering van de Amerikaanse president Trump voortkomt, is het verrassend dat niemand het nog heeft gehad over een voor de hand liggend middel om hardnekkige onevenwichtigheden op de handels- en betalingsbalansen aan te pakken: de “scarce-currency”-clausule uit de Bretton Woods-overeenkomst van 1944.
Deze clausule, vervat in Artikel 7 van de overeenkomst, geeft landen “na consultatie van het [Internationale Monetaire] Fonds de mogelijkheid om tijdelijk beperkingen op te leggen aan de vrijheid van handel in een schaarse munt”; landen zijn “volledig vrij om de aard van dergelijke beperkingen te bepalen.” De munt van een land wordt op de internationale valutamarkten als “schaars” aangeduid als dat land méér importeert dan het exporteert – met andere woorden: als het een tekort kent op zijn betalingsbalans.
De “scarce-currency”-clausule kent een interessante geschiedenis. In zijn oorspronkelijke plan voor een Internationale Vereffeningsbank heeft de Bitse econoom John Maynard Keynes een reeks van geleidelijk zwaarder wordende sancties voorgesteld tegen lidstaten die voortdurend een overschot op hun betalingsbalans onderhielden (en minder zware sancties voor landen met aanhoudende tekorten). Het idee was landen onder druk te zetten om de overschotten op hun betalingsbalansen omlaag te brengen. Overschotlanden zouden er niet door weerhouden worden hun geld vrijelijk uit te geven, maar ze zouden het niet mogen oppotten.