WASHINGTON, DC – Op 24 april beval de Russische president Vladimir Poetin dat er paspoorten moesten worden uitgereikt aan mensen in de regio's Donetsk en Lugansk in het oosten van Oekraïne, die worden gecontroleerd door pro-Russische separatisten. Het Kremlin beweert dat het hier louter om een humanitair gebaar gaat. Maar feitelijk maakt het deel uit van een langetermijnstrategie om de controle over het oosten van Oekraïne te consolideren – en te oordelen naar de Russische aankondiging dat het land overweegt een “versimpelde procedure voor het aanvragen van het burgerschap” voor alle Oekraïeners te introduceren, mogelijk ook nog meer dan dat.
Rusland heeft burgerschap en paspoorten lange tijd gebruikt om zijn invloed uit te breiden. Zoals ik in mijn boek Beyond Crimea: The New Russian Empire beschrijf, begint dit proces in het algemeen met de bevordering van zachte macht en humanitaire betrokkenheid. Vervolgens wordt er een overstap gemaakt naar beleid dat is gericht op het consolideren en “russificeren” van Russische sprekers in het buitenland, en op het voeren van een informatieoorlog. Het verstrekken van paspoorten is de vijfde fase van dit proces, gevolgd door bescherming en uiteindelijk de annexatie van gebieden.
Terwijl de meeste landen hun consulaire faciliteiten gebruiken om toerisme aan te trekken, culturele of onderwijskundige uitwisselingen te stimuleren, en de economische migratie in goede banen te leiden, heeft Rusland ze ook gebruikt om zijn veiligheidsbelangen en territoriale ambities te bevorderen. Sinds begin jaren negentig heeft Rusland geprobeerd voor de Russische diaspora in de vroegere Sovjet-staten een tweeledig burgerschap te creëren, naast het van paspoorten voorzien van specifieke gebieden buiten zijn grenzen die bevolkt worden door Russisch-sprekenden, dikwijls in weerwil van de wetten van die landen en internationale normen.
WASHINGTON, DC – Op 24 april beval de Russische president Vladimir Poetin dat er paspoorten moesten worden uitgereikt aan mensen in de regio's Donetsk en Lugansk in het oosten van Oekraïne, die worden gecontroleerd door pro-Russische separatisten. Het Kremlin beweert dat het hier louter om een humanitair gebaar gaat. Maar feitelijk maakt het deel uit van een langetermijnstrategie om de controle over het oosten van Oekraïne te consolideren – en te oordelen naar de Russische aankondiging dat het land overweegt een “versimpelde procedure voor het aanvragen van het burgerschap” voor alle Oekraïeners te introduceren, mogelijk ook nog meer dan dat.
Rusland heeft burgerschap en paspoorten lange tijd gebruikt om zijn invloed uit te breiden. Zoals ik in mijn boek Beyond Crimea: The New Russian Empire beschrijf, begint dit proces in het algemeen met de bevordering van zachte macht en humanitaire betrokkenheid. Vervolgens wordt er een overstap gemaakt naar beleid dat is gericht op het consolideren en “russificeren” van Russische sprekers in het buitenland, en op het voeren van een informatieoorlog. Het verstrekken van paspoorten is de vijfde fase van dit proces, gevolgd door bescherming en uiteindelijk de annexatie van gebieden.
Terwijl de meeste landen hun consulaire faciliteiten gebruiken om toerisme aan te trekken, culturele of onderwijskundige uitwisselingen te stimuleren, en de economische migratie in goede banen te leiden, heeft Rusland ze ook gebruikt om zijn veiligheidsbelangen en territoriale ambities te bevorderen. Sinds begin jaren negentig heeft Rusland geprobeerd voor de Russische diaspora in de vroegere Sovjet-staten een tweeledig burgerschap te creëren, naast het van paspoorten voorzien van specifieke gebieden buiten zijn grenzen die bevolkt worden door Russisch-sprekenden, dikwijls in weerwil van de wetten van die landen en internationale normen.