PORT ELIZABETH/LONDEN/BRIGHTON – Het is een fundamenteel mensenrecht om in waardigheid te kunnen leven, vrij van armoede. Sociale voorzieningen zijn van cruciaal belang voor het hooghouden van dat recht, zodat mensen aan armoede en onzekerheid kunnen ontsnappen. Dat is de reden dat sociale voorzieningen tot de kern behoren van strategieën ter beëindiging van de wereldwijde armoede in 2030, de eerste van 17 Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de Verenigde Naties. Maar als we willen dat deze strategieën werken, zullen ze verder moeten gaan – met name als het om vrouwen gaat.
De afgelopen jaren hebben veel landen – vooral in Afrika, Azië, en Latijns-Amerika en de Caraïben – grote stappen voorwaarts gezet naar het verbeteren van de sociale voorzieningen. Maar de meeste beleidsmaatregelen en initiatieven zijn ontoereikend, en bijna vier miljard mensen moeten het nog steeds zonder sociale voorzieningen stellen. Omdat vrouwen de voornaamste aanbieders van onbetaalde arbeid zijn, zullen zij hier waarschijnlijk het meest van te lijden hebben.
De kwestie van de sociale voorzieningen stond bovenaan de agenda van de vorige maand gehouden 63e Commissie voor de Status van Vrouwen van de VN. NGO's, activisten, beleidsmakers en wetenschappers riepen op tot grotere steun voor vrouwen op de arbeidsmarkt, inclusief initiatieven ter bevordering van de werkgelegenheid en het aanbieden van sociale steun, zoals kinderopvangvoorzieningen. Wijzend op succesvolle landen als IJsland en Noorwegen waren de deelnemers het erover eens dat slechts op een gelijkwaardig speelveld, zonder verschil in beloning tussen mannen en vrouwen, het volledige potentieel van meisjes en vrouwen verwezenlijkt kan worden.
PORT ELIZABETH/LONDEN/BRIGHTON – Het is een fundamenteel mensenrecht om in waardigheid te kunnen leven, vrij van armoede. Sociale voorzieningen zijn van cruciaal belang voor het hooghouden van dat recht, zodat mensen aan armoede en onzekerheid kunnen ontsnappen. Dat is de reden dat sociale voorzieningen tot de kern behoren van strategieën ter beëindiging van de wereldwijde armoede in 2030, de eerste van 17 Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de Verenigde Naties. Maar als we willen dat deze strategieën werken, zullen ze verder moeten gaan – met name als het om vrouwen gaat.
De afgelopen jaren hebben veel landen – vooral in Afrika, Azië, en Latijns-Amerika en de Caraïben – grote stappen voorwaarts gezet naar het verbeteren van de sociale voorzieningen. Maar de meeste beleidsmaatregelen en initiatieven zijn ontoereikend, en bijna vier miljard mensen moeten het nog steeds zonder sociale voorzieningen stellen. Omdat vrouwen de voornaamste aanbieders van onbetaalde arbeid zijn, zullen zij hier waarschijnlijk het meest van te lijden hebben.
De kwestie van de sociale voorzieningen stond bovenaan de agenda van de vorige maand gehouden 63e Commissie voor de Status van Vrouwen van de VN. NGO's, activisten, beleidsmakers en wetenschappers riepen op tot grotere steun voor vrouwen op de arbeidsmarkt, inclusief initiatieven ter bevordering van de werkgelegenheid en het aanbieden van sociale steun, zoals kinderopvangvoorzieningen. Wijzend op succesvolle landen als IJsland en Noorwegen waren de deelnemers het erover eens dat slechts op een gelijkwaardig speelveld, zonder verschil in beloning tussen mannen en vrouwen, het volledige potentieel van meisjes en vrouwen verwezenlijkt kan worden.