NEW YORK – Vóór de terreuraanslagen in Parijs van november vorig jaar was het legaal een demonstratie te houden op een openbaar plein in die stad. Nu is dat niet meer zo. In Oeganda kregen burgers die campagne voerden tegen de corruptie of vóór de rechten van homoseksuelen vaak te maken met een vijandig publiek, maar liepen zij niet het risico in de gevangenis te belanden omdat ze demonstreerden. Maar op grond van een angstaanjagend vage nieuwe wet is dat nu wel het geval. In Egypte hebben de autoriteiten onlangs invallen gedaan bij prominente culturele instellingen – een kunstgalerie, een theater en een uitgeverij – waar kunstenaars en activisten ooit bijeenkwamen, en die ook gesloten.
Overal in de wereld lijkt het wel of de muren zich sluiten rond de ruimtes die mensen nodig hebben om zich te verzamelen, zich vrijelijk te uiten en een afwijkende mening te laten horen. Zelfs nu het internet en de communicatietechnologie het technisch makkelijker dan ooit hebben gemaakt om zich in het openbaar uit te spreken, zorgt de alomtegenwoordige surveillance van staten en bedrijven ervoor dat de vrijheid van meningsuiting, vereniging en protest beperkt blijft. Kortom, er is nooit meer moed voor nodig geweest om je uit te spreken dan nu.
Voor mij persoonlijk is deze ontwikkeling nu ook heel dichtbij komen. In november waren de Open Society Foundations (de mondiale filantropische instellingen van George Soros, waaraan ik leiding geef) de tweede organisatie die in Rusland op de zwarte lijst werd gezet op grond van een nieuwe wet van mei vorig jaar, die de procureur-generaal van het land het recht geeft buitenlandse organisaties in de ban te doen en hun financiële steun aan plaatselijke activisten op te schorten. Omdat mensen die zich met ons inlaten blootstaan aan mogelijke vervolging en gevangenzetting, hadden we geen andere keuze dan het verbreken van de relaties met de tientallen Russische burgers die we ondersteunden bij hun pogingen om nog iets van democratie in hun land overeind te houden.
NEW YORK – Vóór de terreuraanslagen in Parijs van november vorig jaar was het legaal een demonstratie te houden op een openbaar plein in die stad. Nu is dat niet meer zo. In Oeganda kregen burgers die campagne voerden tegen de corruptie of vóór de rechten van homoseksuelen vaak te maken met een vijandig publiek, maar liepen zij niet het risico in de gevangenis te belanden omdat ze demonstreerden. Maar op grond van een angstaanjagend vage nieuwe wet is dat nu wel het geval. In Egypte hebben de autoriteiten onlangs invallen gedaan bij prominente culturele instellingen – een kunstgalerie, een theater en een uitgeverij – waar kunstenaars en activisten ooit bijeenkwamen, en die ook gesloten.
Overal in de wereld lijkt het wel of de muren zich sluiten rond de ruimtes die mensen nodig hebben om zich te verzamelen, zich vrijelijk te uiten en een afwijkende mening te laten horen. Zelfs nu het internet en de communicatietechnologie het technisch makkelijker dan ooit hebben gemaakt om zich in het openbaar uit te spreken, zorgt de alomtegenwoordige surveillance van staten en bedrijven ervoor dat de vrijheid van meningsuiting, vereniging en protest beperkt blijft. Kortom, er is nooit meer moed voor nodig geweest om je uit te spreken dan nu.
Voor mij persoonlijk is deze ontwikkeling nu ook heel dichtbij komen. In november waren de Open Society Foundations (de mondiale filantropische instellingen van George Soros, waaraan ik leiding geef) de tweede organisatie die in Rusland op de zwarte lijst werd gezet op grond van een nieuwe wet van mei vorig jaar, die de procureur-generaal van het land het recht geeft buitenlandse organisaties in de ban te doen en hun financiële steun aan plaatselijke activisten op te schorten. Omdat mensen die zich met ons inlaten blootstaan aan mogelijke vervolging en gevangenzetting, hadden we geen andere keuze dan het verbreken van de relaties met de tientallen Russische burgers die we ondersteunden bij hun pogingen om nog iets van democratie in hun land overeind te houden.