BRIGHTON – Arm zijn is een zeer schaamtevolle ervaring, die iemands waardigheid en gevoel voor eigenwaarde aantast. Hoewel de verschijningsvormen en oorzaken van armoede uiteenlopen, is de vernedering die ermee gepaard gaat universeel. Uit recent onderzoek, dat is uitgevoerd aan de Universiteit van Oxford, blijkt dat – van China tot Groot-Brittannië – mensen die worden geconfronteerd met economische problemen, zelfs kinderen, een vrijwel identieke aanslag ervaren op hun trots en eigenwaarde.
Toch houdt beleid dat gericht is op de aanpak van armoede, ondanks duidelijke aanwijzingen die armoede aan psychische nood koppelen, doorgaans geen rekening met schaamtegevoelens. Pogingen om de armoede te verlichten richten zich over het algemeen op de tastbare verschijningsvormen van die armoede, zoals een gebrek aan inkomen of een tekort aan onderwijs. Als gevolg daarvan gaan oplossingen voor armoede er vaak impliciet vanuit dat meer materiële welvaart of betere levensomstandigheden zich automatisch zullen vertalen in niet-tastbare voordelen, zoals een betere geestelijke gezondheid.
Dit gebrek aan aandacht voor de “psychosociale” kant van armoede – de interactie tussen sociale krachten en de individuele houding of het individuele gedrag – is misplaatst. Als we het menselijk lijden willen verlichten en de Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling van de VN-voorzitter – het beëindigen van de armoede “in al haar vormen” in 2030 – willen verwezenlijken, moet het aanpakken van de intrinsieke en instrumentele rol die schaamte speelt bij armoede centraal staan in onze inspanningen.
BRIGHTON – Arm zijn is een zeer schaamtevolle ervaring, die iemands waardigheid en gevoel voor eigenwaarde aantast. Hoewel de verschijningsvormen en oorzaken van armoede uiteenlopen, is de vernedering die ermee gepaard gaat universeel. Uit recent onderzoek, dat is uitgevoerd aan de Universiteit van Oxford, blijkt dat – van China tot Groot-Brittannië – mensen die worden geconfronteerd met economische problemen, zelfs kinderen, een vrijwel identieke aanslag ervaren op hun trots en eigenwaarde.
Toch houdt beleid dat gericht is op de aanpak van armoede, ondanks duidelijke aanwijzingen die armoede aan psychische nood koppelen, doorgaans geen rekening met schaamtegevoelens. Pogingen om de armoede te verlichten richten zich over het algemeen op de tastbare verschijningsvormen van die armoede, zoals een gebrek aan inkomen of een tekort aan onderwijs. Als gevolg daarvan gaan oplossingen voor armoede er vaak impliciet vanuit dat meer materiële welvaart of betere levensomstandigheden zich automatisch zullen vertalen in niet-tastbare voordelen, zoals een betere geestelijke gezondheid.
Dit gebrek aan aandacht voor de “psychosociale” kant van armoede – de interactie tussen sociale krachten en de individuele houding of het individuele gedrag – is misplaatst. Als we het menselijk lijden willen verlichten en de Duurzame Ontwikkelingsdoelstelling van de VN-voorzitter – het beëindigen van de armoede “in al haar vormen” in 2030 – willen verwezenlijken, moet het aanpakken van de intrinsieke en instrumentele rol die schaamte speelt bij armoede centraal staan in onze inspanningen.