LONDEN – Hoewel de Amerikaanse president Donald Trump doorgaans de meeste krantenkoppen beheerst, is hij nauwelijks een uitzondering in de wereld. Populistische autocraten hebben overal een adembenemende opkomst gekend, maar nergens is die trend duidelijker zichtbaar dan in Latijns-Amerika, na de verkiezing van de linkse president Andrés Manuel López Obrador (AMLO) in Mexico, en van de rechtse president Jair Bolsonaro in Brazilië. De Amerikanen hebben gelijk als ze klagen over de autocratische neigingen van Trump, maar Trump is – in de woorden van de voormalige Chileense minister van Financiën Andrés Velasco – slechts een beginneling in vergelijking met de Latijns-Amerikaanse populisten.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit niet betekent dat de Mexicaanse en Braziliaanse economieën hetzelfde lot zullen delen als Venezuela onder Hugo Chávez en de huidige sterke man, Nicolás Maduro. Chávez en Maduro zijn erin geslaagd om van het rijkste land van Latijns-Amerika – waar zich maar liefst een kwart van de bewezen oliereserves ter wereld bevindt – een hopeloos geval te maken, met een inflatie van ruim 1.000.000% en een armoedecijfer van ruim 90%. Minstens vier miljoen van Venezuela's 32 miljoen inwoners zijn het land ontvlucht, en volgens de voorspellingen zou dat cijfer dit jaar wel eens kunnen verdubbelen als Maduro aan de macht blijft. Venezuela heeft zijn problemen niet zozeer aan de economische sancties uit het tijdperk-Trump te danken, maar aan zijn eigen populistische leiders. Het land is al jarenlang achteruit aan het gaan, waarbij de grootste daling van zijn sociale en economische indicatoren dateert van vóór de regering-Trump.
AMLO is net als de charismatische Chávez twintig jaar geleden aan de macht gekomen dankzij de belofte dat hij de levens van gewone mensen zou verbeteren. Een van zijn eerste officiële daden was het afblazen van een broodnodig nieuw vliegveld in Mexico City – ook al was het project al voor 30% voltooid – op grond van de overweging dat luchtvaart iets voor de rijken is. Vervolgens heeft hij het startsein gegeven voor de aanleg van een andere nieuwe luchthaven op een onpraktische, bergachtige locatie verder weg, waar de kans op voltooiing zelfs nog kleiner is.
LONDEN – Hoewel de Amerikaanse president Donald Trump doorgaans de meeste krantenkoppen beheerst, is hij nauwelijks een uitzondering in de wereld. Populistische autocraten hebben overal een adembenemende opkomst gekend, maar nergens is die trend duidelijker zichtbaar dan in Latijns-Amerika, na de verkiezing van de linkse president Andrés Manuel López Obrador (AMLO) in Mexico, en van de rechtse president Jair Bolsonaro in Brazilië. De Amerikanen hebben gelijk als ze klagen over de autocratische neigingen van Trump, maar Trump is – in de woorden van de voormalige Chileense minister van Financiën Andrés Velasco – slechts een beginneling in vergelijking met de Latijns-Amerikaanse populisten.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit niet betekent dat de Mexicaanse en Braziliaanse economieën hetzelfde lot zullen delen als Venezuela onder Hugo Chávez en de huidige sterke man, Nicolás Maduro. Chávez en Maduro zijn erin geslaagd om van het rijkste land van Latijns-Amerika – waar zich maar liefst een kwart van de bewezen oliereserves ter wereld bevindt – een hopeloos geval te maken, met een inflatie van ruim 1.000.000% en een armoedecijfer van ruim 90%. Minstens vier miljoen van Venezuela's 32 miljoen inwoners zijn het land ontvlucht, en volgens de voorspellingen zou dat cijfer dit jaar wel eens kunnen verdubbelen als Maduro aan de macht blijft. Venezuela heeft zijn problemen niet zozeer aan de economische sancties uit het tijdperk-Trump te danken, maar aan zijn eigen populistische leiders. Het land is al jarenlang achteruit aan het gaan, waarbij de grootste daling van zijn sociale en economische indicatoren dateert van vóór de regering-Trump.
AMLO is net als de charismatische Chávez twintig jaar geleden aan de macht gekomen dankzij de belofte dat hij de levens van gewone mensen zou verbeteren. Een van zijn eerste officiële daden was het afblazen van een broodnodig nieuw vliegveld in Mexico City – ook al was het project al voor 30% voltooid – op grond van de overweging dat luchtvaart iets voor de rijken is. Vervolgens heeft hij het startsein gegeven voor de aanleg van een andere nieuwe luchthaven op een onpraktische, bergachtige locatie verder weg, waar de kans op voltooiing zelfs nog kleiner is.