BUENOS AIRES/WASHINGTON, DC – De COVID-19-pandemie mag dan de wereldeconomie in 2020 hebben vertraagd, de ʻzorgeconomieʼ heeft harder gewerkt dan ooit. Economen en beleidsmakers hebben dit segment te lang genegeerd. Economische modellen houden rekening met de goederen en diensten die op de markt worden verkocht en met de werknemers die ze produceren, inkomen verdienen en belasting betalen. Maar de arbeid die deze werknemers in staat stelt te worden gevoed, als kind te worden verzorgd en te worden ondersteund wanneer zij ziek zijn, is bijna onzichtbaar in de officiële gegevens.
De reden is eenvoudig: veel van het werk in de zorgeconomie wordt niet financieel gecompenseerd. Onbetaald werk is niet opgenomen in het systeem van nationale rekeningen of in het bruto binnenlands product (bbp). De economen die deze systemen hebben ingericht, hebben zich vooral geconcentreerd op de waarde van markttransacties. Dit perspectief, waarin geen rekening wordt gehouden met onbetaalde bijdragen, is lange tijd geïnstitutionaliseerd geweest in de conventionele economische analyses. De pandemie heeft ervoor gezorgd dat de tekortkomingen ervan nu niet langer kunnen worden genegeerd.
Sinds de jaren negentig worden pogingen ondernomen om iets te doen aan de onderwaardering van zorgarbeid door de samenleving. Door het verzamelen van gegevens over tijdsbesteding in ruim negentig landen over de hele wereld zijn we meer te weten gekomen over onbetaalde arbeid, die voornamelijk door vrouwen wordt verricht. Hoewel deze waardevolle informatie kan worden gebruikt om een breed scala van fiscale, arbeids- en sociale beleidsmaatregelen te evalueren, worden gegevens over tijdsbesteding te weinig gebruikt bij planning en analyse. De zorgsector blijft voor het grootste deel buiten beschouwing in standaard-beleidsinstrumenten.
BUENOS AIRES/WASHINGTON, DC – De COVID-19-pandemie mag dan de wereldeconomie in 2020 hebben vertraagd, de ʻzorgeconomieʼ heeft harder gewerkt dan ooit. Economen en beleidsmakers hebben dit segment te lang genegeerd. Economische modellen houden rekening met de goederen en diensten die op de markt worden verkocht en met de werknemers die ze produceren, inkomen verdienen en belasting betalen. Maar de arbeid die deze werknemers in staat stelt te worden gevoed, als kind te worden verzorgd en te worden ondersteund wanneer zij ziek zijn, is bijna onzichtbaar in de officiële gegevens.
De reden is eenvoudig: veel van het werk in de zorgeconomie wordt niet financieel gecompenseerd. Onbetaald werk is niet opgenomen in het systeem van nationale rekeningen of in het bruto binnenlands product (bbp). De economen die deze systemen hebben ingericht, hebben zich vooral geconcentreerd op de waarde van markttransacties. Dit perspectief, waarin geen rekening wordt gehouden met onbetaalde bijdragen, is lange tijd geïnstitutionaliseerd geweest in de conventionele economische analyses. De pandemie heeft ervoor gezorgd dat de tekortkomingen ervan nu niet langer kunnen worden genegeerd.
Sinds de jaren negentig worden pogingen ondernomen om iets te doen aan de onderwaardering van zorgarbeid door de samenleving. Door het verzamelen van gegevens over tijdsbesteding in ruim negentig landen over de hele wereld zijn we meer te weten gekomen over onbetaalde arbeid, die voornamelijk door vrouwen wordt verricht. Hoewel deze waardevolle informatie kan worden gebruikt om een breed scala van fiscale, arbeids- en sociale beleidsmaatregelen te evalueren, worden gegevens over tijdsbesteding te weinig gebruikt bij planning en analyse. De zorgsector blijft voor het grootste deel buiten beschouwing in standaard-beleidsinstrumenten.