BERLIJN – De val van de Berlijnse Muur in de nacht van 8 november 1989 heeft de ineenstorting van het communisme in Europa op dramatische en plotselinge wijze versneld. Het einde van de reisbeperkingen tussen Oost- en West-Duitsland was de doodsklap voor de gesloten samenleving van de Sovjet-Unie. Tegelijkertijd was het een hoogtepunt in de opkomst van de open samenlevingen.
Ik was tien jaar eerder betrokken geraakt bij wat ik mijn politieke filantropie noem. Ik werd een pleitbezorger van het concept van de open samenleving dat in mij was verankerd door Karl Popper, mijn mentor op de London School of Economics. Popper had me geleerd dat perfecte kennis niet haalbaar was, en dat totalitaire regimes, die beweerden de ultieme waarheid in pacht te hebben, alleen maar met repressieve middelen konden zegevieren.
In de jaren tachtig steunde ik dissidenten in het hele Sovjet-imperium, en in 1984 was ik in staat een stichting op te richten in mijn land van herkomst, Hongarije. Die stichting bood financiële steun aan iedere activiteit die niet was geïnitieerd door de eenpartijstaat. Het idee was dat mensen, door het aanmoedigen van activiteiten buiten de partij om, zich bewust zouden worden van de valsheid van het officiële dogma – en het werkte wonderwel. Met een jaarlijks budget van $3 mln werd de stichting sterker dan het ministerie van Cultuur.
BERLIJN – De val van de Berlijnse Muur in de nacht van 8 november 1989 heeft de ineenstorting van het communisme in Europa op dramatische en plotselinge wijze versneld. Het einde van de reisbeperkingen tussen Oost- en West-Duitsland was de doodsklap voor de gesloten samenleving van de Sovjet-Unie. Tegelijkertijd was het een hoogtepunt in de opkomst van de open samenlevingen.
Ik was tien jaar eerder betrokken geraakt bij wat ik mijn politieke filantropie noem. Ik werd een pleitbezorger van het concept van de open samenleving dat in mij was verankerd door Karl Popper, mijn mentor op de London School of Economics. Popper had me geleerd dat perfecte kennis niet haalbaar was, en dat totalitaire regimes, die beweerden de ultieme waarheid in pacht te hebben, alleen maar met repressieve middelen konden zegevieren.
In de jaren tachtig steunde ik dissidenten in het hele Sovjet-imperium, en in 1984 was ik in staat een stichting op te richten in mijn land van herkomst, Hongarije. Die stichting bood financiële steun aan iedere activiteit die niet was geïnitieerd door de eenpartijstaat. Het idee was dat mensen, door het aanmoedigen van activiteiten buiten de partij om, zich bewust zouden worden van de valsheid van het officiële dogma – en het werkte wonderwel. Met een jaarlijks budget van $3 mln werd de stichting sterker dan het ministerie van Cultuur.