NEW YORK – De mondialisering heeft de afgelopen jaren een slechte naam gekregen, en dikwijls met reden. Maar sommige critici, niet in de laatste plaats de Amerikaanse president Donald Trump, leggen de schuld op de verkeerde plek, door een vals beeld te schetsen waarin Europa, China en de ontwikkelingslanden de handelsonderhandelaars van de VS hebben verleid tot het instemmen met slechte deals, wat tot de huidige problemen in Amerika geleid zou hebben. Het is een absurde bewering: het was immers Amerika – of beter gezegd: het Amerikaanse bedrijfsleven – dat de regels van de mondialisering in de eerste plaats geschreven heeft.
Niettemin heeft een bijzonder giftig aspect van de mondialisering niet de aandacht gekregen die het verdient: de belastingontduiking door het bedrijfsleven. Multinationals kunnen maar al te makkelijk hun hoofdkwartier en hun productie verplaatsen naar de jurisdicties met de laagste belastingen. En in sommige gevallen hoeven ze niet eens hun bedrijfsactiviteiten te verplaatsen, omdat ze gewoon de manier kunnen veranderen waarop ze hun inkomsten “boeken.”
Starbucks kan bijvoorbeeld blijven uitbreiden in het Verenigd Koninkrijk, terwijl het concern daar nauwelijks belasting betaalt, omdat het beweert dat de winsten er minimaal zijn. Maar als dit waar zou zijn, zou de aanhoudende expansie zinloos zijn. Waarom zou je je aanwezigheid uitbreiden als er geen winst geboekt kan worden? Er wordt duidelijk wél winst geboekt, maar die wordt vanuit het Verenigd Koninkrijk naar jurisdicties met lagere belastingen gesluisd in de vorm van royalties, franchisevergoedingen en andere kosten.
NEW YORK – De mondialisering heeft de afgelopen jaren een slechte naam gekregen, en dikwijls met reden. Maar sommige critici, niet in de laatste plaats de Amerikaanse president Donald Trump, leggen de schuld op de verkeerde plek, door een vals beeld te schetsen waarin Europa, China en de ontwikkelingslanden de handelsonderhandelaars van de VS hebben verleid tot het instemmen met slechte deals, wat tot de huidige problemen in Amerika geleid zou hebben. Het is een absurde bewering: het was immers Amerika – of beter gezegd: het Amerikaanse bedrijfsleven – dat de regels van de mondialisering in de eerste plaats geschreven heeft.
Niettemin heeft een bijzonder giftig aspect van de mondialisering niet de aandacht gekregen die het verdient: de belastingontduiking door het bedrijfsleven. Multinationals kunnen maar al te makkelijk hun hoofdkwartier en hun productie verplaatsen naar de jurisdicties met de laagste belastingen. En in sommige gevallen hoeven ze niet eens hun bedrijfsactiviteiten te verplaatsen, omdat ze gewoon de manier kunnen veranderen waarop ze hun inkomsten “boeken.”
Starbucks kan bijvoorbeeld blijven uitbreiden in het Verenigd Koninkrijk, terwijl het concern daar nauwelijks belasting betaalt, omdat het beweert dat de winsten er minimaal zijn. Maar als dit waar zou zijn, zou de aanhoudende expansie zinloos zijn. Waarom zou je je aanwezigheid uitbreiden als er geen winst geboekt kan worden? Er wordt duidelijk wél winst geboekt, maar die wordt vanuit het Verenigd Koninkrijk naar jurisdicties met lagere belastingen gesluisd in de vorm van royalties, franchisevergoedingen en andere kosten.