NEW YORK – De euro stevent wellicht af op een nieuwe crisis. Italië, de derde economie van de eurozone, heeft gekozen voor een regering die het best kan worden omschreven als “eurosceptisch.” Dat hoeft niemand te verbazen. Wat in Italië is gebeurd, is een voorspelbare (en voorspelde) episode in de lange geschiedenis van een slecht ontworpen muntsysteem, waarin de dominante macht, Duitsland, de noodzakelijke hervormingen dwarsboomt en vasthoudt aan beleid dat de inherente problemen alleen maar verscherpt, met gebruikmaking van retoriek die schijnbaar bedoeld is om de hartstochten nog verder te doen ontvlammen.
Sinds de lancering van de euro heeft Italië consequent slecht gepresteerd. Het reële (aan de inflatie aangepaste) bbp in 2016 was hetzelfde als in 2001. Maar de eurozone als geheel heeft het ook niet goed gedaan. Van 2008 tot 2016 is het reële bbp in totaal met slechts 3% toegenomen. In 2000, een jaar nadat de euro werd geïntroduceerd, was de Amerikaanse economie 13% groter dan die van de eurozone, maar in 2016 was zij 26% groter. Na een reële groei van zo'n 2,4% in 2017 – niet genoeg om de schade van een decennium van malaise op te ruimen – sputtert de economie van de eurozone nu opnieuw.
Als één land het slecht doet, kun je dat land de schuld geven; als veel landen het slecht doen, moet het wel aan het systeem liggen. Zoals ik het in mijn boek The Euro: How a Common Currency Threatens the Future of Europeheb gesteld: de euro was een systeem waarvan het bijna vaststond dat het ontworpen was om te mislukken. Het maakte een einde aan de voornaamste aanpassingsmechanismen waarover regeringen beschikten (de rente en de wisselkoersen), en het legde – in plaats van nieuwe instellingen te scheppen om landen te helpen uit de uiteenlopende problemen te komen waarin zij verzeild raakten – nieuwe limieten op aan de tekorten, schulden en het structureel beleid, dikwijls op basis van in diskrediet geraakte economische en politieke theorieën.
NEW YORK – De euro stevent wellicht af op een nieuwe crisis. Italië, de derde economie van de eurozone, heeft gekozen voor een regering die het best kan worden omschreven als “eurosceptisch.” Dat hoeft niemand te verbazen. Wat in Italië is gebeurd, is een voorspelbare (en voorspelde) episode in de lange geschiedenis van een slecht ontworpen muntsysteem, waarin de dominante macht, Duitsland, de noodzakelijke hervormingen dwarsboomt en vasthoudt aan beleid dat de inherente problemen alleen maar verscherpt, met gebruikmaking van retoriek die schijnbaar bedoeld is om de hartstochten nog verder te doen ontvlammen.
Sinds de lancering van de euro heeft Italië consequent slecht gepresteerd. Het reële (aan de inflatie aangepaste) bbp in 2016 was hetzelfde als in 2001. Maar de eurozone als geheel heeft het ook niet goed gedaan. Van 2008 tot 2016 is het reële bbp in totaal met slechts 3% toegenomen. In 2000, een jaar nadat de euro werd geïntroduceerd, was de Amerikaanse economie 13% groter dan die van de eurozone, maar in 2016 was zij 26% groter. Na een reële groei van zo'n 2,4% in 2017 – niet genoeg om de schade van een decennium van malaise op te ruimen – sputtert de economie van de eurozone nu opnieuw.
Als één land het slecht doet, kun je dat land de schuld geven; als veel landen het slecht doen, moet het wel aan het systeem liggen. Zoals ik het in mijn boek The Euro: How a Common Currency Threatens the Future of Europeheb gesteld: de euro was een systeem waarvan het bijna vaststond dat het ontworpen was om te mislukken. Het maakte een einde aan de voornaamste aanpassingsmechanismen waarover regeringen beschikten (de rente en de wisselkoersen), en het legde – in plaats van nieuwe instellingen te scheppen om landen te helpen uit de uiteenlopende problemen te komen waarin zij verzeild raakten – nieuwe limieten op aan de tekorten, schulden en het structureel beleid, dikwijls op basis van in diskrediet geraakte economische en politieke theorieën.