LAS VEGAS – Toen er onlangs een enquête werd gehouden onder professionals voor cyber-veiligheid op hun jaarlijkse BlackHat conferentie in Las Vegas zei 60% te verwachten dat de Verenigde Staten de komende twee jaar een succesvolle aanval op zijn cruciale infrastructuur te verduren zal krijgen. En de Amerikaanse politiek blijft stuiptrekken onder de nasleep van de Russische cyber-inmenging in de verkiezingen van 2016. Zijn cyberaanvallen de toekomst, of kunnen er normen worden ontwikkeld om internationale cyber-conflicten te controleren?
We kunnen lessen trekken uit de geschiedenis van het atoomtijdperk. Alhoewel cyber- en nucleaire technologieën enorm verschillen vertoont het proces waarin de maatschappij leert om te gaan met een ernstig verstorende technologie instructieve gelijkenissen. Het duurde ongeveer twee decennia tot staten in het atoomtijdperk de eerste samenwerkingsovereenkomsten bereikten. Als je het probleem van cyber-veiligheid niet vanaf het begin van het internet begin jaren zeventig dateert maar vanaf de late jaren negentig, toen de opbloeiende participatie het internet het substraat van economische en militaire onderlinge afhankelijkheid maakte (en daarmee onze kwetsbaarheid vergrootte), staat de samenwerking nu ongeveer aan de grens van twintig jaar.
De eerste pogingen in het atoomtijdperk waren mislukte VN-gecentreerde verdragen. In 1946 stelde de VS het Baruch-plan voor VN-controle van atoomenergie voor, dat de Sovjet-Unie meteen verwierp, en zichzelf daarmee opsloot in een positie van technologische inferioriteit. Het was niet tot na de Cubacrisis in 1962 dat een eerste overeenkomst voor wapenbeperking, het Limited Test Ban Treaty, in 1963 werd ondertekend. Het non-proliferatieverdrag volgde in 1968, en het bilaterale Strategic Arms Limitation Treaty tussen de VS en de SU in 1972.
LAS VEGAS – Toen er onlangs een enquête werd gehouden onder professionals voor cyber-veiligheid op hun jaarlijkse BlackHat conferentie in Las Vegas zei 60% te verwachten dat de Verenigde Staten de komende twee jaar een succesvolle aanval op zijn cruciale infrastructuur te verduren zal krijgen. En de Amerikaanse politiek blijft stuiptrekken onder de nasleep van de Russische cyber-inmenging in de verkiezingen van 2016. Zijn cyberaanvallen de toekomst, of kunnen er normen worden ontwikkeld om internationale cyber-conflicten te controleren?
We kunnen lessen trekken uit de geschiedenis van het atoomtijdperk. Alhoewel cyber- en nucleaire technologieën enorm verschillen vertoont het proces waarin de maatschappij leert om te gaan met een ernstig verstorende technologie instructieve gelijkenissen. Het duurde ongeveer twee decennia tot staten in het atoomtijdperk de eerste samenwerkingsovereenkomsten bereikten. Als je het probleem van cyber-veiligheid niet vanaf het begin van het internet begin jaren zeventig dateert maar vanaf de late jaren negentig, toen de opbloeiende participatie het internet het substraat van economische en militaire onderlinge afhankelijkheid maakte (en daarmee onze kwetsbaarheid vergrootte), staat de samenwerking nu ongeveer aan de grens van twintig jaar.
De eerste pogingen in het atoomtijdperk waren mislukte VN-gecentreerde verdragen. In 1946 stelde de VS het Baruch-plan voor VN-controle van atoomenergie voor, dat de Sovjet-Unie meteen verwierp, en zichzelf daarmee opsloot in een positie van technologische inferioriteit. Het was niet tot na de Cubacrisis in 1962 dat een eerste overeenkomst voor wapenbeperking, het Limited Test Ban Treaty, in 1963 werd ondertekend. Het non-proliferatieverdrag volgde in 1968, en het bilaterale Strategic Arms Limitation Treaty tussen de VS en de SU in 1972.