NEW YORK – In zijn autobiografie vertelde Lee Kuan Yew, de stichter van Singapore, hoe leiderschap en doorzettingsvermogen een kleine natie op een zandplaat konden omvormen tot een open, concurrerende en welvarende metropool.
In de decennia die sindsdien zijn verstreken is Singapore geregeerd door een politieke klasse die bekend staat om haar efficiëntie en de afwezigheid van corruptie; het land beschikt nu over een hoogopgeleide beroepsbevolking. In de meest recente Human Development Index (HDI) van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) – dertig jaar geleden voor het eerst opgesteld door Nobelprijswinnaar Amartya Sen en econoom Mahbub ul Haq – staat het land op de elfde plaats van de vermelde 189 landen.
Maar wanneer de HDI wordt aangepast om rekening te houden met de uitstoot van kooldioxide en de zogenaamde materiële voetafdruk (die het aandeel meet van de wereldwijde winning van grondstoffen in de eindvraag van een land), daalt Singapore 92 plaatsen in de rangorde. Geen land is er ooit in geslaagd een hoog niveau van menselijke ontwikkeling te bereiken met een laag gebruik van hulpbronnen, en Singapore, dat vrijwel geen eigen natuurlijke hulpbronnen heeft, importeert bijna alle grondstoffen die het nodig heeft. Hier is niets ongewoons aan; Singapore is emblematisch voor de groei overal ter wereld. Maar de natuurlijke omgeving kan deze vorm van groei en ontwikkeling niet volhouden.
NEW YORK – In zijn autobiografie vertelde Lee Kuan Yew, de stichter van Singapore, hoe leiderschap en doorzettingsvermogen een kleine natie op een zandplaat konden omvormen tot een open, concurrerende en welvarende metropool.
In de decennia die sindsdien zijn verstreken is Singapore geregeerd door een politieke klasse die bekend staat om haar efficiëntie en de afwezigheid van corruptie; het land beschikt nu over een hoogopgeleide beroepsbevolking. In de meest recente Human Development Index (HDI) van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) – dertig jaar geleden voor het eerst opgesteld door Nobelprijswinnaar Amartya Sen en econoom Mahbub ul Haq – staat het land op de elfde plaats van de vermelde 189 landen.
Maar wanneer de HDI wordt aangepast om rekening te houden met de uitstoot van kooldioxide en de zogenaamde materiële voetafdruk (die het aandeel meet van de wereldwijde winning van grondstoffen in de eindvraag van een land), daalt Singapore 92 plaatsen in de rangorde. Geen land is er ooit in geslaagd een hoog niveau van menselijke ontwikkeling te bereiken met een laag gebruik van hulpbronnen, en Singapore, dat vrijwel geen eigen natuurlijke hulpbronnen heeft, importeert bijna alle grondstoffen die het nodig heeft. Hier is niets ongewoons aan; Singapore is emblematisch voor de groei overal ter wereld. Maar de natuurlijke omgeving kan deze vorm van groei en ontwikkeling niet volhouden.