LONDEN – Onder Donald Trump had de NAVO geluk dat zij in leven is gebleven. In 2019 waarschuwde de Franse president Emmanuel Macron zelfs dat de alliantie ʻhersendoodʼ aan het worden was. Nu de NAVO-leiders deze week hun eerste persoonlijke ontmoeting hebben met de Amerikaanse president Joe Biden halen de Amerikaanse bondgenoten opgelucht adem. Maar de NAVO moet nog steeds laten zien dat haar hersenkracht, en niet alleen haar spierkracht, toereikend is voor de problemen waarmee zij wordt geconfronteerd. Wapenbeheersing zou daarvoor een intelligent begin zijn.
De NAVO heeft een trotse staat van dienst op dit gebied. Zij deed haar eerste voorstel voor nucleaire ontwapening in 1957, tijdens de Ontwapeningsconferentie van de Verenigde Naties in Londen. Zelfs tijdens de ergste periode van de Koude Oorlog trachtte zij met het Warschaupact te onderhandelen over een wederzijdse en evenwichtige vermindering van de strijdkrachten. In 1987 steunde zij de Amerikaanse president Ronald Reagan bij de onderhandelingen over het verbod op kernraketten voor de middellange afstand, dat de lidstaten op hun beurt in staat stelde het aantal kernwapens voor de verdediging van de NAVO te verminderen. Deze arsenalen zijn nu met ruim 85 procent geslonken sinds het einde van de Koude Oorlog.
Maar de laatste tijd lijkt de NAVO op het gebied van wapenbeheersing tekort te schieten. De secretaris-generaal, Jens Stoltenberg, kan slechts zo ver gaan als de dertig NAVO-lidstaten hem toestaan. Hij houdt vol dat ʻwapenbeheersing in het DNA van de NAVO zit.ʼ Maar het bondgenootschap heeft de kwestie behandeld alsof het een bijzaak was in plaats van een leidend principe. Stoltenbergs toespraak op een NAVO-conferentie over wapenbeheersing in oktober 2019 geeft aan wat er mis is gegaan.
LONDEN – Onder Donald Trump had de NAVO geluk dat zij in leven is gebleven. In 2019 waarschuwde de Franse president Emmanuel Macron zelfs dat de alliantie ʻhersendoodʼ aan het worden was. Nu de NAVO-leiders deze week hun eerste persoonlijke ontmoeting hebben met de Amerikaanse president Joe Biden halen de Amerikaanse bondgenoten opgelucht adem. Maar de NAVO moet nog steeds laten zien dat haar hersenkracht, en niet alleen haar spierkracht, toereikend is voor de problemen waarmee zij wordt geconfronteerd. Wapenbeheersing zou daarvoor een intelligent begin zijn.
De NAVO heeft een trotse staat van dienst op dit gebied. Zij deed haar eerste voorstel voor nucleaire ontwapening in 1957, tijdens de Ontwapeningsconferentie van de Verenigde Naties in Londen. Zelfs tijdens de ergste periode van de Koude Oorlog trachtte zij met het Warschaupact te onderhandelen over een wederzijdse en evenwichtige vermindering van de strijdkrachten. In 1987 steunde zij de Amerikaanse president Ronald Reagan bij de onderhandelingen over het verbod op kernraketten voor de middellange afstand, dat de lidstaten op hun beurt in staat stelde het aantal kernwapens voor de verdediging van de NAVO te verminderen. Deze arsenalen zijn nu met ruim 85 procent geslonken sinds het einde van de Koude Oorlog.
Maar de laatste tijd lijkt de NAVO op het gebied van wapenbeheersing tekort te schieten. De secretaris-generaal, Jens Stoltenberg, kan slechts zo ver gaan als de dertig NAVO-lidstaten hem toestaan. Hij houdt vol dat ʻwapenbeheersing in het DNA van de NAVO zit.ʼ Maar het bondgenootschap heeft de kwestie behandeld alsof het een bijzaak was in plaats van een leidend principe. Stoltenbergs toespraak op een NAVO-conferentie over wapenbeheersing in oktober 2019 geeft aan wat er mis is gegaan.