ISLAMABAD – Een langlopend debat binnen de economische – en breder de sociale – wetenschappen heeft als inzet hoe het best internationale hulp te bieden aan ontwikkelingslanden. Moeten de regeringen van deze landen vertrouwen op wijsheid van bovenaf uit donor-hoofdsteden? Of moeten ze zich concentreren op het financieren van oplossingen van onderaf gedicteerd door de ontvangers?
Nu de regering-Trump voorstelt om in de begroting van het ministerie van Buitenlandse Zaken te snijden en te bezuinigen op de fondsen die verschillende Amerikaanse organisaties toewijzen aan ’s werelds armsten, heeft dit debat nieuwe urgentie gekregen. En een respons uit de islamitische wereld – de begunstigde van een groot deel van de Amerikaanse hulp de afgelopen jaren – kan wellicht belangrijke lessen leren om de beste manier vooruit vorm te geven.
Simpel gezegd werkt de huidige benadering van Westerse landen niet. Dit kan het meest duidelijk waargenomen worden in mijn eigen land Pakistan; ondanks de enorme groei van het aantal hulp-dollars de afgelopen jaren, inclusief miljarden goedgekeurd door voormalig president Barack Obama, zijn zij die in het veld werken grotendeels afgesneden van het ontvangstproces. Er zijn bij het bieden van hulp aan Pakistani’s ruwweg zeventig separate lokale hulporganisaties en veertig internationale Ngo’s betrokken, maar de meeste beslissingen over hoe het geld dat ze ontvangen te besteden worden in het buitenland genomen.
ISLAMABAD – Een langlopend debat binnen de economische – en breder de sociale – wetenschappen heeft als inzet hoe het best internationale hulp te bieden aan ontwikkelingslanden. Moeten de regeringen van deze landen vertrouwen op wijsheid van bovenaf uit donor-hoofdsteden? Of moeten ze zich concentreren op het financieren van oplossingen van onderaf gedicteerd door de ontvangers?
Nu de regering-Trump voorstelt om in de begroting van het ministerie van Buitenlandse Zaken te snijden en te bezuinigen op de fondsen die verschillende Amerikaanse organisaties toewijzen aan ’s werelds armsten, heeft dit debat nieuwe urgentie gekregen. En een respons uit de islamitische wereld – de begunstigde van een groot deel van de Amerikaanse hulp de afgelopen jaren – kan wellicht belangrijke lessen leren om de beste manier vooruit vorm te geven.
Simpel gezegd werkt de huidige benadering van Westerse landen niet. Dit kan het meest duidelijk waargenomen worden in mijn eigen land Pakistan; ondanks de enorme groei van het aantal hulp-dollars de afgelopen jaren, inclusief miljarden goedgekeurd door voormalig president Barack Obama, zijn zij die in het veld werken grotendeels afgesneden van het ontvangstproces. Er zijn bij het bieden van hulp aan Pakistani’s ruwweg zeventig separate lokale hulporganisaties en veertig internationale Ngo’s betrokken, maar de meeste beslissingen over hoe het geld dat ze ontvangen te besteden worden in het buitenland genomen.