MÜNCHEN – Na zestien jaar in functie te zijn geweest, neemt Angela Merkel afscheid als bondskanselier van Duitsland. Terwijl de presidenten en premiers van andere landen komen en gaan, is Merkel vier verkiezingstermijnen aan de macht gebleven, over het algemeen met hoge waarderingscijfers. Maar hoe moeten we haar lange regeerperiode evalueren nu haar Christen-Democratische Unie (CDU) mogelijk in de oppositie belandt, na de uitslag van de federale verkiezingen van 26 september in Duitsland?
Als dochter van een protestantse geestelijke, die uit persoonlijke overtuiging van West-Duitsland naar het communistische Oost-Duitsland was verhuisd, genoot Merkel daar privileges. Ze mocht in Oost-Duitsland naar de universiteit, nam deel aan uitwisselingsbezoeken aan Moskou en behoorde tot de communistische jeugdelite van haar land (FDJ) tot de leeftijd van 35 jaar, toen de Berlijnse Muur viel. Toen de West-Duitse CDU zich in de aanloop naar de federale verkiezingen van 1990 in de nieuwe oostelijke deelstaten van Duitsland vestigde, rekruteerde toenmalig bondskanselier Helmut Kohl de slimme jonge politica voor de partij. Merkel klom vrijwel onmiddellijk op tot hoge ambten en werd uiteindelijk partijleider. Na de verkiezingen van 2005 verving zij Gerhard Schröder als kanselier.
Hoewel Merkel niet in een markteconomie was opgegroeid, trad zij tegen Schröder in het strijdperk als een economisch liberaal en beloofde zij de door hem doorgevoerde arbeidsmarkthervormingen uit te zullen breiden. Als gevolg van de hoge werkloosheidsuitkeringen had Duitsland begin deze eeuw het hoogste werkloosheidspercentage onder laaggeschoolde werknemers van alle geïndustrialiseerde landen en, met tussenpozen, de laagste groeicijfers in de Europese Unie. Velen beschouwden Duitsland als de ʻzieke man van Europa.ʼ De hervormingen van Schröder waren een groot succes, omdat zij het land in staat stelden zijn economische gezondheid te herwinnen – ironisch genoeg onder Merkel – en de werkloosheid in alle segmenten van de arbeidsmarkt werd teruggedrongen.
MÜNCHEN – Na zestien jaar in functie te zijn geweest, neemt Angela Merkel afscheid als bondskanselier van Duitsland. Terwijl de presidenten en premiers van andere landen komen en gaan, is Merkel vier verkiezingstermijnen aan de macht gebleven, over het algemeen met hoge waarderingscijfers. Maar hoe moeten we haar lange regeerperiode evalueren nu haar Christen-Democratische Unie (CDU) mogelijk in de oppositie belandt, na de uitslag van de federale verkiezingen van 26 september in Duitsland?
Als dochter van een protestantse geestelijke, die uit persoonlijke overtuiging van West-Duitsland naar het communistische Oost-Duitsland was verhuisd, genoot Merkel daar privileges. Ze mocht in Oost-Duitsland naar de universiteit, nam deel aan uitwisselingsbezoeken aan Moskou en behoorde tot de communistische jeugdelite van haar land (FDJ) tot de leeftijd van 35 jaar, toen de Berlijnse Muur viel. Toen de West-Duitse CDU zich in de aanloop naar de federale verkiezingen van 1990 in de nieuwe oostelijke deelstaten van Duitsland vestigde, rekruteerde toenmalig bondskanselier Helmut Kohl de slimme jonge politica voor de partij. Merkel klom vrijwel onmiddellijk op tot hoge ambten en werd uiteindelijk partijleider. Na de verkiezingen van 2005 verving zij Gerhard Schröder als kanselier.
Hoewel Merkel niet in een markteconomie was opgegroeid, trad zij tegen Schröder in het strijdperk als een economisch liberaal en beloofde zij de door hem doorgevoerde arbeidsmarkthervormingen uit te zullen breiden. Als gevolg van de hoge werkloosheidsuitkeringen had Duitsland begin deze eeuw het hoogste werkloosheidspercentage onder laaggeschoolde werknemers van alle geïndustrialiseerde landen en, met tussenpozen, de laagste groeicijfers in de Europese Unie. Velen beschouwden Duitsland als de ʻzieke man van Europa.ʼ De hervormingen van Schröder waren een groot succes, omdat zij het land in staat stelden zijn economische gezondheid te herwinnen – ironisch genoeg onder Merkel – en de werkloosheid in alle segmenten van de arbeidsmarkt werd teruggedrongen.