LONDEN – Nu Donald Trump is aangetreden als de 45e president van de VS, stapt een groep van 35 prominente internationale leiders uit het bedrijfsleven, onder leiding van bestuursvoorzitter Paul Polman van Unilever en ikzelf, naar voren om de open markt te verdedigen, de strijd tegen de klimaatverandering te ondersteunen en een omvangrijke campagne tegen de mondiale ongelijkheid te eisen. Dit zijn de kernelementen van wat naar onze mening de enige levensvatbare economische strategie is voor de Verenigde Staten en de rest van de wereld.
Recente verkiezingsresultaten, waaronder de verkiezing van Trump, onderstrepen de steeds grotere grieven van veel huishoudens in de ontwikkelde landen. In de twintig jaar vóór de financiële crisis van 2008 zorgde de ongekende mondialisering ervoor dat de inkomens van vrijwel iedereen stegen. De inkomens van de armste dertig procent van de mensheid stegen met 40 tot 70%, en die van de middelste dertig procent met 80%. De bovenste 1% deed het zelfs nóg beter – zó veel beter zelfs dat de elite van het bedrijfsleven nu wordt geconfronteerd met een krachtige tegenreactie.
En toch zijn de inkomens van een cruciale groep – de lagere middenklasse – nauwelijks gestegen. En sinds 2008 heeft deze groep ook het zwaarst geleden onder de bezuinigingen. Het is dus niet verrassend dat de leden van deze groep zich “in de steek gelaten” voelen door de mondialisering – en nu verandering eisen.
LONDEN – Nu Donald Trump is aangetreden als de 45e president van de VS, stapt een groep van 35 prominente internationale leiders uit het bedrijfsleven, onder leiding van bestuursvoorzitter Paul Polman van Unilever en ikzelf, naar voren om de open markt te verdedigen, de strijd tegen de klimaatverandering te ondersteunen en een omvangrijke campagne tegen de mondiale ongelijkheid te eisen. Dit zijn de kernelementen van wat naar onze mening de enige levensvatbare economische strategie is voor de Verenigde Staten en de rest van de wereld.
Recente verkiezingsresultaten, waaronder de verkiezing van Trump, onderstrepen de steeds grotere grieven van veel huishoudens in de ontwikkelde landen. In de twintig jaar vóór de financiële crisis van 2008 zorgde de ongekende mondialisering ervoor dat de inkomens van vrijwel iedereen stegen. De inkomens van de armste dertig procent van de mensheid stegen met 40 tot 70%, en die van de middelste dertig procent met 80%. De bovenste 1% deed het zelfs nóg beter – zó veel beter zelfs dat de elite van het bedrijfsleven nu wordt geconfronteerd met een krachtige tegenreactie.
En toch zijn de inkomens van een cruciale groep – de lagere middenklasse – nauwelijks gestegen. En sinds 2008 heeft deze groep ook het zwaarst geleden onder de bezuinigingen. Het is dus niet verrassend dat de leden van deze groep zich “in de steek gelaten” voelen door de mondialisering – en nu verandering eisen.