CAMBRIDGE – Net als veel andere terreinen is ook dat van de internationale ontwikkeling zwaar getroffen door de coronavirus-pandemie. Hoe kunnen we deze lessen gebruiken om de sector opnieuw vorm te geven, in plaats van terug te keren naar de status quo?
Om te beginnen heeft de crisis ons eraan herinnerd dat de natuur nog steeds de baas is. Dit zou ons ertoe moeten aanzetten de inspanningen te verhogen om andere systemische dreigingen te verzachten of aan te passen, met name de klimaatverandering, die de grootste bedreiging voor de ontwikkeling zal blijven vormen. Volgens het Climate Impact Lab kan de opwarming van de aarde in India in 2100 tot wel 1,5 miljoen extra doden per jaar leiden, wat overeenkomt met de optelsom van alle besmettelijke ziekten bij elkaar. Naast het toepassen van onze huidige wetenschappelijke kennis op bestaande problemen – van het verbeteren van de milieuboekhouding tot het ontwikkelen van rijstvariëteiten die bestand zijn tegen overstromingen – moeten we de innovaties versnellen die de koolstofdioxide-uitstoot en de vervuiling verminderen, gemeenschappen helpen zich aan te passen aan de klimaatverandering, en toegang bieden tot schone energie. En het belangrijkste is dat we nieuwe initiatieven moeten beproeven en evalueren, en die met de grootste impact moeten opschalen.
De pandemie heeft ons ook geleerd dat volksgezondheid over méér gaat dan over louter fysieke aandoeningen. Voor veel mensen – met name in de ontwikkelingslanden – is thuisblijven eenvoudigweg geen veilige optie. Het huiselijk geweld, inclusief fysiek en emotioneel misbruik, zal naar verwachting scherp stijgen als gevolg van de lockdowns. Lange perioden van isolement kunnen angsten, depressies en aanverwante geestelijke aandoeningenverergeren. En degenen die met verslavingen worstelen hebben moeite om de steun te verkrijgen die zij nodig hebben. In plaats van te hopen dat deze problemen simpelweg zullen verdwijnen zodra de lockdowns zijn opgeheven (wat niet zo zal zijn), moeten we onderkennen dat de geestelijke gezondheidszorg in beleidsdebatten lange tijd een veronachtzaamde zaak is geweest.
CAMBRIDGE – Net als veel andere terreinen is ook dat van de internationale ontwikkeling zwaar getroffen door de coronavirus-pandemie. Hoe kunnen we deze lessen gebruiken om de sector opnieuw vorm te geven, in plaats van terug te keren naar de status quo?
Om te beginnen heeft de crisis ons eraan herinnerd dat de natuur nog steeds de baas is. Dit zou ons ertoe moeten aanzetten de inspanningen te verhogen om andere systemische dreigingen te verzachten of aan te passen, met name de klimaatverandering, die de grootste bedreiging voor de ontwikkeling zal blijven vormen. Volgens het Climate Impact Lab kan de opwarming van de aarde in India in 2100 tot wel 1,5 miljoen extra doden per jaar leiden, wat overeenkomt met de optelsom van alle besmettelijke ziekten bij elkaar. Naast het toepassen van onze huidige wetenschappelijke kennis op bestaande problemen – van het verbeteren van de milieuboekhouding tot het ontwikkelen van rijstvariëteiten die bestand zijn tegen overstromingen – moeten we de innovaties versnellen die de koolstofdioxide-uitstoot en de vervuiling verminderen, gemeenschappen helpen zich aan te passen aan de klimaatverandering, en toegang bieden tot schone energie. En het belangrijkste is dat we nieuwe initiatieven moeten beproeven en evalueren, en die met de grootste impact moeten opschalen.
De pandemie heeft ons ook geleerd dat volksgezondheid over méér gaat dan over louter fysieke aandoeningen. Voor veel mensen – met name in de ontwikkelingslanden – is thuisblijven eenvoudigweg geen veilige optie. Het huiselijk geweld, inclusief fysiek en emotioneel misbruik, zal naar verwachting scherp stijgen als gevolg van de lockdowns. Lange perioden van isolement kunnen angsten, depressies en aanverwante geestelijke aandoeningenverergeren. En degenen die met verslavingen worstelen hebben moeite om de steun te verkrijgen die zij nodig hebben. In plaats van te hopen dat deze problemen simpelweg zullen verdwijnen zodra de lockdowns zijn opgeheven (wat niet zo zal zijn), moeten we onderkennen dat de geestelijke gezondheidszorg in beleidsdebatten lange tijd een veronachtzaamde zaak is geweest.