LONDEN – John Maynard Keynes was een fervent voorstander van de New Deal van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. De weg naar een beschaafde toekomst, zo schreef hij, liep via Washington, niet via Moskou – een directe repliek aan het adres van die idealisten, waaronder sommige van zijn studenten, die hun vertrouwen in het communisme stelden.
Maar Keynes was niet onkritisch over FDR. In het bijzonder verweet hij Roosevelt herstel en hervorming door elkaar te halen. Herstel van de recessie was de eerste prioriteit; sociale hervormingen, ʻzelfs verstandige en noodzakelijke,ʼ zouden het herstel kunnen belemmeren door het vertrouwen van het bedrijfsleven te vernietigen. Vooruitlopend op de huidige debatten over economische beleidsprioriteiten na de pandemie, stelde Keynes dat de juiste volgorde de sleutel zou zijn tot het succes van de New Deal.
De adviseurs in FDRʼs ʻbrain trustʼ waren hervormers, geen Keynesianen, en hielden er een andere mening op na. Zij schreven de Grote Depressie toe aan de buitensporige macht van het bedrijfsleven en dachten dat de weg naar herstel gelegen was in institutionele verandering. Als gevolg daarvan was de zogenoemde Keynesiaanse stimulans slechts een klein onderdeel van de New Deal – een noodmaatregel, in afwachting van genezing op de langere termijn.
LONDEN – John Maynard Keynes was een fervent voorstander van de New Deal van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. De weg naar een beschaafde toekomst, zo schreef hij, liep via Washington, niet via Moskou – een directe repliek aan het adres van die idealisten, waaronder sommige van zijn studenten, die hun vertrouwen in het communisme stelden.
Maar Keynes was niet onkritisch over FDR. In het bijzonder verweet hij Roosevelt herstel en hervorming door elkaar te halen. Herstel van de recessie was de eerste prioriteit; sociale hervormingen, ʻzelfs verstandige en noodzakelijke,ʼ zouden het herstel kunnen belemmeren door het vertrouwen van het bedrijfsleven te vernietigen. Vooruitlopend op de huidige debatten over economische beleidsprioriteiten na de pandemie, stelde Keynes dat de juiste volgorde de sleutel zou zijn tot het succes van de New Deal.
De adviseurs in FDRʼs ʻbrain trustʼ waren hervormers, geen Keynesianen, en hielden er een andere mening op na. Zij schreven de Grote Depressie toe aan de buitensporige macht van het bedrijfsleven en dachten dat de weg naar herstel gelegen was in institutionele verandering. Als gevolg daarvan was de zogenoemde Keynesiaanse stimulans slechts een klein onderdeel van de New Deal – een noodmaatregel, in afwachting van genezing op de langere termijn.