PARIJS – Er rijzen al enige tijd zorgen dat centrale bankiers ‘geen munitie meer hebben’. Met rentetarieven van bijna 0% hebben ze zich geëngageerd aan steeds extravagantere maatregelen zoals ‘kwantitatieve versoepeling’ en ‘forward guidance’. Gegeven de nevel die over de echte economische activiteiten heen hangt door de financiële crisis is het moeilijk om een definitief oordeel te vellen over hoe goed of slecht deze maatregelen gewerkt hebben. Maar het is duidelijk dat er een betere manier moet zijn om de zaken aan te pakken.
Er is niet langer enige reden om nominale rentetarieven die richting de nul gaan het monetair beleid te laten belemmeren. Een simpele en elegante oplossing is om een overgang naar een geheel elektronische valuta in te faseren, waarbij het betalen van rente, positief of negatief, alleen het indrukken van een knop vereist. En omdat je kan stellen dat papiergeld (vooral de grotere biljetten) meer kwaad dan goed doet, is de modernisatie van valuta al ver over tijd. Door het gebruik van een elektronische valuta zouden de centrale banken door kunnen gaan met het stabiliseren van de inflatie op precies dezelfde manier als ze nu doen. (De hoofdeconoom van de Citigroup, Willem Buiter, heeft vele manieren voorgesteld om de beperkingen van papiergeld aan te pakken, maar het geheel afschaffen is het makkelijkste).
Een tweede minder elegant idee is om centrale banken simpelweg hun inflatiedoelstellingen van de huidige norm van 2% te laten verhogen naar een hoger maar nog steeds matig niveau van 4%. Het idee van het permanent verhogen van inflatiedoelen naar 4% werd als eerste voorgesteld in een interessante en inzichtelijke verhandeling geleid door de hoofdeconoom van het IMF Olivier Blanchard, en is onderschreven door een heel aantal andere academici waaronder als meest recente Paul Krugman. Helaas is het probleem hoe een gladde en overtuigende transitie te maken naar dit nieuwe doel misschien onoplosbaar.
PARIJS – Er rijzen al enige tijd zorgen dat centrale bankiers ‘geen munitie meer hebben’. Met rentetarieven van bijna 0% hebben ze zich geëngageerd aan steeds extravagantere maatregelen zoals ‘kwantitatieve versoepeling’ en ‘forward guidance’. Gegeven de nevel die over de echte economische activiteiten heen hangt door de financiële crisis is het moeilijk om een definitief oordeel te vellen over hoe goed of slecht deze maatregelen gewerkt hebben. Maar het is duidelijk dat er een betere manier moet zijn om de zaken aan te pakken.
Er is niet langer enige reden om nominale rentetarieven die richting de nul gaan het monetair beleid te laten belemmeren. Een simpele en elegante oplossing is om een overgang naar een geheel elektronische valuta in te faseren, waarbij het betalen van rente, positief of negatief, alleen het indrukken van een knop vereist. En omdat je kan stellen dat papiergeld (vooral de grotere biljetten) meer kwaad dan goed doet, is de modernisatie van valuta al ver over tijd. Door het gebruik van een elektronische valuta zouden de centrale banken door kunnen gaan met het stabiliseren van de inflatie op precies dezelfde manier als ze nu doen. (De hoofdeconoom van de Citigroup, Willem Buiter, heeft vele manieren voorgesteld om de beperkingen van papiergeld aan te pakken, maar het geheel afschaffen is het makkelijkste).
Een tweede minder elegant idee is om centrale banken simpelweg hun inflatiedoelstellingen van de huidige norm van 2% te laten verhogen naar een hoger maar nog steeds matig niveau van 4%. Het idee van het permanent verhogen van inflatiedoelen naar 4% werd als eerste voorgesteld in een interessante en inzichtelijke verhandeling geleid door de hoofdeconoom van het IMF Olivier Blanchard, en is onderschreven door een heel aantal andere academici waaronder als meest recente Paul Krugman. Helaas is het probleem hoe een gladde en overtuigende transitie te maken naar dit nieuwe doel misschien onoplosbaar.