NEW YORK – Het is waarschijnlijk dat na zestig dagen van intensieve debatten in Washington, DC, en vermoedelijk ook Teheran, het “Joint Comprehensive Plan of Action” (JCPOA), ondertekend op 14 juli door Iran en de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad plus Duitsland (de P5+1), van kracht zal worden. Maar niemand mag dit resultaat verwarren met een oplossing voor het probleem van de Iraanse nucleaire ambities of de bijdragen die het land heeft geleverd aan de voortdurende onrust in het Midden-Oosten. Integendeel: afhankelijk van de manier waarop zij ten uitvoer zal worden gelegd en afgedwongen, kan de overeenkomst de zaken er alleen maar erger op maken.
Dit wil niet zeggen dat de JCPOA geen enkele bijdrage levert. De komende tien jaar wordt een grens gesteld aan de kwantiteit en de kwaliteit van de ultra-centrifuges die Iran mag laten draaien. Het land mag bovendien de komende vijftien jaar slechts een kleine hoeveelheid laag-verrijkt uranium bezitten. De overeenkomst voorziet ook, in de woorden van de Amerikaanse president Barack Obama, in een “waar nodig, wanneer nodig”-inspectiemechanisme, waarmee kan worden geverifieerd of Iran zich aan deze en andere toezeggingen houdt.
Het nettoresultaat is dat het akkoord de tijd moet verlengen die het Iran zal kosten om één of meer kernwapens te produceren, van een paar maanden tot ongeveer een jaar, waardoor het waarschijnlijker wordt dat zo'n poging op tijd zal worden ontdekt. Het vooruitzicht dat de JCPOA Iran vijftien jaar lang van een kernwapen kan afhouden is de voornaamste attractie van het verdrag. Alleen sancties zouden dat niet voor elkaar hebben gekregen, en het gebruik van militair geweld zou een aanzienlijk risico zijn geweest, met onzekere gevolgen.
NEW YORK – Het is waarschijnlijk dat na zestig dagen van intensieve debatten in Washington, DC, en vermoedelijk ook Teheran, het “Joint Comprehensive Plan of Action” (JCPOA), ondertekend op 14 juli door Iran en de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad plus Duitsland (de P5+1), van kracht zal worden. Maar niemand mag dit resultaat verwarren met een oplossing voor het probleem van de Iraanse nucleaire ambities of de bijdragen die het land heeft geleverd aan de voortdurende onrust in het Midden-Oosten. Integendeel: afhankelijk van de manier waarop zij ten uitvoer zal worden gelegd en afgedwongen, kan de overeenkomst de zaken er alleen maar erger op maken.
Dit wil niet zeggen dat de JCPOA geen enkele bijdrage levert. De komende tien jaar wordt een grens gesteld aan de kwantiteit en de kwaliteit van de ultra-centrifuges die Iran mag laten draaien. Het land mag bovendien de komende vijftien jaar slechts een kleine hoeveelheid laag-verrijkt uranium bezitten. De overeenkomst voorziet ook, in de woorden van de Amerikaanse president Barack Obama, in een “waar nodig, wanneer nodig”-inspectiemechanisme, waarmee kan worden geverifieerd of Iran zich aan deze en andere toezeggingen houdt.
Het nettoresultaat is dat het akkoord de tijd moet verlengen die het Iran zal kosten om één of meer kernwapens te produceren, van een paar maanden tot ongeveer een jaar, waardoor het waarschijnlijker wordt dat zo'n poging op tijd zal worden ontdekt. Het vooruitzicht dat de JCPOA Iran vijftien jaar lang van een kernwapen kan afhouden is de voornaamste attractie van het verdrag. Alleen sancties zouden dat niet voor elkaar hebben gekregen, en het gebruik van militair geweld zou een aanzienlijk risico zijn geweest, met onzekere gevolgen.