BRUSSEL – Deze week exact vijf jaar geleden bereikten de E3/EU+3 (China, Duitsland, Frankrijk, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, samen met de hoge vertegenwoordiger van de EU) en Iran in Wenen overeenstemming over het gezamenlijk alomvattend actieplan (JCPOA). Ter gelegenheid van de vijfde verjaardag van die gebeurtenis, valt niet te ontkomen aan de simpele realiteit dat Iran zonder dit akkoord inmiddels kernwapens had kunnen ontwikkelen, hetgeen nog een extra bron van instabiliteit was geweest voor een volatiele regio.
Het JCPOA staat momenteel op meerdere fronten onder grote druk. Ik ben er om minstens twee redenen van overtuigd dat maatregelen om het actieplan in stand te houden noodzakelijk én dringend zijn. Ten eerste heeft het meer dan twaalf jaar geduurd tot de internationale gemeenschap en Iran hun verschillen konden overbruggen en tot een akkoord kwamen. Als het JCPOA teloor zou gaan, ligt er niet zomaar een ander alomvattend of doeltreffend alternatief klaar.
De bezorgdheid van de internationale gemeenschap over het nucleaire programma van Iran gaat ver terug. De besprekingen die de grondslag legden voor een oplossing via onderhandelingen begonnen al in 2003, op initiatief van de Franse, de Duitse en de Britse minister van Buitenlandse Zaken, bij wie de toenmalige hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken Javier Solana zich algauw aansloot. Solana en zijn opvolgers, Catherine Ashton en Federica Mogherini – allen gesteund door de Europese Dienst voor extern optreden – hebben te allen tijde de deur opengehouden voor een diplomatieke oplossing. Na vele ups en downs kwam het JCPOA uiteindelijk tot stand.
BRUSSEL – Deze week exact vijf jaar geleden bereikten de E3/EU+3 (China, Duitsland, Frankrijk, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, samen met de hoge vertegenwoordiger van de EU) en Iran in Wenen overeenstemming over het gezamenlijk alomvattend actieplan (JCPOA). Ter gelegenheid van de vijfde verjaardag van die gebeurtenis, valt niet te ontkomen aan de simpele realiteit dat Iran zonder dit akkoord inmiddels kernwapens had kunnen ontwikkelen, hetgeen nog een extra bron van instabiliteit was geweest voor een volatiele regio.
Het JCPOA staat momenteel op meerdere fronten onder grote druk. Ik ben er om minstens twee redenen van overtuigd dat maatregelen om het actieplan in stand te houden noodzakelijk én dringend zijn. Ten eerste heeft het meer dan twaalf jaar geduurd tot de internationale gemeenschap en Iran hun verschillen konden overbruggen en tot een akkoord kwamen. Als het JCPOA teloor zou gaan, ligt er niet zomaar een ander alomvattend of doeltreffend alternatief klaar.
De bezorgdheid van de internationale gemeenschap over het nucleaire programma van Iran gaat ver terug. De besprekingen die de grondslag legden voor een oplossing via onderhandelingen begonnen al in 2003, op initiatief van de Franse, de Duitse en de Britse minister van Buitenlandse Zaken, bij wie de toenmalige hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken Javier Solana zich algauw aansloot. Solana en zijn opvolgers, Catherine Ashton en Federica Mogherini – allen gesteund door de Europese Dienst voor extern optreden – hebben te allen tijde de deur opengehouden voor een diplomatieke oplossing. Na vele ups en downs kwam het JCPOA uiteindelijk tot stand.