CAMBRIDGE – Donald Trump mag dan zijn minachting hebben getoond voor internationale instellingen, zijn presidentschap van de VS heeft de wereld herinnerd aan het belang van effectieve en veerkrachtige instituties. Bij de presidentsverkiezingen van 2016 voerde Trump campagne op basis van het betoog dat de multilaterale instellingen van na 1945 andere landen hadden laten profiteren op kosten van de Amerikanen. Zijn populistische aantrekkingskracht berustte uiteraard op veel meer dan zijn buitenlands beleid, maar Trump legde met succes een verband tussen binnenlandse ressentimenten en het buitenlands beleid door economische problemen te wijten aan ʻslechteʼ handelsverdragen met landen als Mexico en China, en aan immigranten die wedijveren om Amerikaanse banen. De liberale internationale orde van na 1945 werd als de grote boosdoener afgeschilderd.
Zoals ik laat zien in mijn boek Do Morals Matter? Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump, zijn Amerikaanse presidenten nooit perfecte institutionele liberalen geweest. De steun van Dwight Eisenhower voor heimelijke acties in Iran en Guatemala, en die van John F. Kennedy voor die in Cuba, waren niet te verenigen met een strikte lezing van het Handvest van de VN. Richard Nixon doorbrak de regels van de economische instellingen van Bretton Woods en hief in 1971 importtarieven op de producten van onze bondgenoten. Ronald Reagan negeerde een uitspraak van het Internationale Hof van Justitie, waarin het leggen van mijnen door zijn regering in de havens van Nicaragua illegaal werd verklaard. Bill Clinton bombardeerde Servië zonder een resolutie van de Veiligheidsraad.
Niettemin steunden Amerikaanse presidenten vóór 2016 in de meeste gevallen internationale instellingen en streefden ze naar de uitbreiding ervan, of het nu ging om het non-proliferatieverdrag onder Lyndon Johnson, wapenbeheersingsverdragen onder Nixon, het verdrag van Rio de Janeiro over klimaatverandering onder George H.W. Bush, de Wereldhandelsorganisatie (WTO) en het controleregime op rakettechnologie onder Clinton, of het klimaatverdrag van Parijs onder Barack Obama.
CAMBRIDGE – Donald Trump mag dan zijn minachting hebben getoond voor internationale instellingen, zijn presidentschap van de VS heeft de wereld herinnerd aan het belang van effectieve en veerkrachtige instituties. Bij de presidentsverkiezingen van 2016 voerde Trump campagne op basis van het betoog dat de multilaterale instellingen van na 1945 andere landen hadden laten profiteren op kosten van de Amerikanen. Zijn populistische aantrekkingskracht berustte uiteraard op veel meer dan zijn buitenlands beleid, maar Trump legde met succes een verband tussen binnenlandse ressentimenten en het buitenlands beleid door economische problemen te wijten aan ʻslechteʼ handelsverdragen met landen als Mexico en China, en aan immigranten die wedijveren om Amerikaanse banen. De liberale internationale orde van na 1945 werd als de grote boosdoener afgeschilderd.
Zoals ik laat zien in mijn boek Do Morals Matter? Presidents and Foreign Policy from FDR to Trump, zijn Amerikaanse presidenten nooit perfecte institutionele liberalen geweest. De steun van Dwight Eisenhower voor heimelijke acties in Iran en Guatemala, en die van John F. Kennedy voor die in Cuba, waren niet te verenigen met een strikte lezing van het Handvest van de VN. Richard Nixon doorbrak de regels van de economische instellingen van Bretton Woods en hief in 1971 importtarieven op de producten van onze bondgenoten. Ronald Reagan negeerde een uitspraak van het Internationale Hof van Justitie, waarin het leggen van mijnen door zijn regering in de havens van Nicaragua illegaal werd verklaard. Bill Clinton bombardeerde Servië zonder een resolutie van de Veiligheidsraad.
Niettemin steunden Amerikaanse presidenten vóór 2016 in de meeste gevallen internationale instellingen en streefden ze naar de uitbreiding ervan, of het nu ging om het non-proliferatieverdrag onder Lyndon Johnson, wapenbeheersingsverdragen onder Nixon, het verdrag van Rio de Janeiro over klimaatverandering onder George H.W. Bush, de Wereldhandelsorganisatie (WTO) en het controleregime op rakettechnologie onder Clinton, of het klimaatverdrag van Parijs onder Barack Obama.