NEW YORK – Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) laat veelbelovende tekenen zien dat het met zijn tijd meegaat. Het erkent niet alleen dat de klimaatverandering aanzienlijke risicoʼs voor de financiële stabiliteit inhoudt, maar heeft ook op de pandemie gereageerd met een omvangrijke nieuwe toewijzing van bijzondere trekkingsrechten (de reservemunt van het fonds), terwijl het kritiek heeft geleverd op het ontoereikende kader van de G20 voor de aanpak van schuldenproblemen. In een recente overeenkomst met Argentinië heeft het fonds bovendien grotendeels afstand gedaan van het soort bezuinigingsprogrammaʼs dat zijn reputatie lange tijd heeft geschaad, om nog maar te zwijgen van de ondermijning van de bestaansmiddelen over de hele wereld.
Het IMF krijgt de kans om een nog grotere stap in de goede richting te zetten wanneer het later deze maand zijn standpunt over de regulering van de kapitaalstromen herziet. De oorspronkelijke reden voor een dergelijke regulering, die is vastgelegd in de Articles of Agreement van het IMF, was dat grensoverschrijdende kapitaalstromen de internationale financiële markten, waarvan de stabiliteit de raison d'être van het IMF is, zouden kunnen ontwrichten.
Ironisch genoeg stelde het IMF in de donkere dagen van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw aan reddingspakketten de voorwaarde dat de ontvangers de financiële stromen zouden dereguleren; eind jaren negentig probeerde het zelfs de Articles of Agreement zodanig te wijzigen dat de regulering van kapitaalstromen werd verboden. Maar de Oost-Aziatische financiële crisis van 1997-1998, die grotendeels het gevolg was van de deregulering van de kapitaalmarkten, heeft die inspanningen op een zijspoor gezet. Na die tumultueuze jaren hebben veel middeninkomenslanden zich verzet tegen het streven van het IMF naar liberalisering van de kapitaalmarkten, en zichzelf ʻverzekerdʼ tegen de volatiliteit van de kapitaalstromen door deviezenreserves op te bouwen en maatregelen te nemen op het gebied van de kapitaalrekening.
NEW YORK – Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) laat veelbelovende tekenen zien dat het met zijn tijd meegaat. Het erkent niet alleen dat de klimaatverandering aanzienlijke risicoʼs voor de financiële stabiliteit inhoudt, maar heeft ook op de pandemie gereageerd met een omvangrijke nieuwe toewijzing van bijzondere trekkingsrechten (de reservemunt van het fonds), terwijl het kritiek heeft geleverd op het ontoereikende kader van de G20 voor de aanpak van schuldenproblemen. In een recente overeenkomst met Argentinië heeft het fonds bovendien grotendeels afstand gedaan van het soort bezuinigingsprogrammaʼs dat zijn reputatie lange tijd heeft geschaad, om nog maar te zwijgen van de ondermijning van de bestaansmiddelen over de hele wereld.
Het IMF krijgt de kans om een nog grotere stap in de goede richting te zetten wanneer het later deze maand zijn standpunt over de regulering van de kapitaalstromen herziet. De oorspronkelijke reden voor een dergelijke regulering, die is vastgelegd in de Articles of Agreement van het IMF, was dat grensoverschrijdende kapitaalstromen de internationale financiële markten, waarvan de stabiliteit de raison d'être van het IMF is, zouden kunnen ontwrichten.
Ironisch genoeg stelde het IMF in de donkere dagen van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw aan reddingspakketten de voorwaarde dat de ontvangers de financiële stromen zouden dereguleren; eind jaren negentig probeerde het zelfs de Articles of Agreement zodanig te wijzigen dat de regulering van kapitaalstromen werd verboden. Maar de Oost-Aziatische financiële crisis van 1997-1998, die grotendeels het gevolg was van de deregulering van de kapitaalmarkten, heeft die inspanningen op een zijspoor gezet. Na die tumultueuze jaren hebben veel middeninkomenslanden zich verzet tegen het streven van het IMF naar liberalisering van de kapitaalmarkten, en zichzelf ʻverzekerdʼ tegen de volatiliteit van de kapitaalstromen door deviezenreserves op te bouwen en maatregelen te nemen op het gebied van de kapitaalrekening.