LONDEN – Eind mei heeft het Internationale Monetaire Fonds (IMF) zijn nieuwe Global Debt Database gelanceerd. Voor het eerst hebben de statistici van het IMF een samenhangende reeks berekeningen achter elkaar gezet van zowel de publieke als de particuliere schulden, land voor land, waardoor een overzicht is ontstaan dat teruggaat tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het is een indrukwekkend staaltje werk.
Het belangrijkste cijfer is opvallend. De mondiale schuldenlast heeft een nieuw record van 225% van het mondiale bbp bereikt, waarmee het vorige record van 213% uit 2009 is overtroffen. Het IMF wijst er op dat zich dus sinds de financiële crisis van 2007-2008 helemaal geen schuldenafbouw op mondiale schaal heeft voorgedaan. In sommige landen is de samenstelling van de schuldenlast veranderd, omdat tijdens de recessie na de crisis een deel van de particuliere schulden is vervangen door publieke schulden, maar die verschuiving is nu vrijwel tot stilstand gekomen.
Zijn deze cijfers alarmerend? Alles bij elkaar genomen misschien niet. In een tijd dat de economische groei vrijwel overal robuust is, zijn de financiële markten relaxed over de duurzaamheid van de schuldenlasten. De langetermijnrente blijft opmerkelijk laag. Maar de cijfers ondersteunen de hypothese dat de zogenoemde schuldenintensiteit van de groei is toegenomen: we lijken nu een hoger schuldenpeil dan vroeger nodig te hebben om een bepaalde mate van economische groei te kunnen ondersteunen.
LONDEN – Eind mei heeft het Internationale Monetaire Fonds (IMF) zijn nieuwe Global Debt Database gelanceerd. Voor het eerst hebben de statistici van het IMF een samenhangende reeks berekeningen achter elkaar gezet van zowel de publieke als de particuliere schulden, land voor land, waardoor een overzicht is ontstaan dat teruggaat tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het is een indrukwekkend staaltje werk.
Het belangrijkste cijfer is opvallend. De mondiale schuldenlast heeft een nieuw record van 225% van het mondiale bbp bereikt, waarmee het vorige record van 213% uit 2009 is overtroffen. Het IMF wijst er op dat zich dus sinds de financiële crisis van 2007-2008 helemaal geen schuldenafbouw op mondiale schaal heeft voorgedaan. In sommige landen is de samenstelling van de schuldenlast veranderd, omdat tijdens de recessie na de crisis een deel van de particuliere schulden is vervangen door publieke schulden, maar die verschuiving is nu vrijwel tot stilstand gekomen.
Zijn deze cijfers alarmerend? Alles bij elkaar genomen misschien niet. In een tijd dat de economische groei vrijwel overal robuust is, zijn de financiële markten relaxed over de duurzaamheid van de schuldenlasten. De langetermijnrente blijft opmerkelijk laag. Maar de cijfers ondersteunen de hypothese dat de zogenoemde schuldenintensiteit van de groei is toegenomen: we lijken nu een hoger schuldenpeil dan vroeger nodig te hebben om een bepaalde mate van economische groei te kunnen ondersteunen.