ZÜRICH – Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) heeft een oude techniek – die in de jaren tachtig vrij algemeen werd gebruikt tijdens de Latijns-Amerikaanse schuldencrisis – nieuw leven ingeblazen. Deze techniek zou Griekenland in staat stellen volgende maand een betalingsverzuim te voorkomen op bedragen die aan zijn Europese crediteuren verschuldigd zijn. Het uitstel geeft het IMF en zijn Europese partners eveneens tijd om hun technische meningsverschillen bij te leggen over de groeiverwachtingen en begrotingspositie van het kwakkelende land. Maar het elegante compromis van het Fonds laat Griekenland nog steeds schuilgaan onder de schaduw van een enorme schuldenlast. Het terugdringen daarvan vergt dat Europa een manier vindt om nationale politieke overwegingen terzijde te schuiven en te handelen op basis van economische logica en noodzakelijkheid.
Europa en het IMF zijn niet in staat geweest twee opvattingen over de dragelijkheid van de Griekse schuldenlast met elkaar te verzoenen. De meningsverschillen tussen beide kampen zijn bovendien overgeslagen naar het publieke domein. Vooral op grond van een cashflow-analyse betogen de Europese autoriteiten dat een lage rente en een lange looptijd de staatsschuld dragelijk hebben gemaakt. Maar het Fonds merkt op dat, op een niveau van bijna 200% van het bbp, de Griekse schuldenlast de kapitaalinstroom en nieuwe investeringen afschrikt. Volgens het IMF is een betekenisvolle schuldvermindering van cruciaal belang voor het genereren van het vertrouwen en de geloofwaardigheid die nodig zijn om Griekenland uit een langdurige periode van verarming te laten breken.
Dit is niet het enige terrein waarop sprake is van onenigheid tussen de twee voornaamste crediteuren van Griekenland. Zij verschillen ook van mening over het realisme van een paar cruciale economische inzichten, zoals die met betrekking tot het belangrijke verband tussen de groei en het overheidsbudget, waarbij Europa een veel optimistischer perspectief hanteert.
ZÜRICH – Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) heeft een oude techniek – die in de jaren tachtig vrij algemeen werd gebruikt tijdens de Latijns-Amerikaanse schuldencrisis – nieuw leven ingeblazen. Deze techniek zou Griekenland in staat stellen volgende maand een betalingsverzuim te voorkomen op bedragen die aan zijn Europese crediteuren verschuldigd zijn. Het uitstel geeft het IMF en zijn Europese partners eveneens tijd om hun technische meningsverschillen bij te leggen over de groeiverwachtingen en begrotingspositie van het kwakkelende land. Maar het elegante compromis van het Fonds laat Griekenland nog steeds schuilgaan onder de schaduw van een enorme schuldenlast. Het terugdringen daarvan vergt dat Europa een manier vindt om nationale politieke overwegingen terzijde te schuiven en te handelen op basis van economische logica en noodzakelijkheid.
Europa en het IMF zijn niet in staat geweest twee opvattingen over de dragelijkheid van de Griekse schuldenlast met elkaar te verzoenen. De meningsverschillen tussen beide kampen zijn bovendien overgeslagen naar het publieke domein. Vooral op grond van een cashflow-analyse betogen de Europese autoriteiten dat een lage rente en een lange looptijd de staatsschuld dragelijk hebben gemaakt. Maar het Fonds merkt op dat, op een niveau van bijna 200% van het bbp, de Griekse schuldenlast de kapitaalinstroom en nieuwe investeringen afschrikt. Volgens het IMF is een betekenisvolle schuldvermindering van cruciaal belang voor het genereren van het vertrouwen en de geloofwaardigheid die nodig zijn om Griekenland uit een langdurige periode van verarming te laten breken.
Dit is niet het enige terrein waarop sprake is van onenigheid tussen de twee voornaamste crediteuren van Griekenland. Zij verschillen ook van mening over het realisme van een paar cruciale economische inzichten, zoals die met betrekking tot het belangrijke verband tussen de groei en het overheidsbudget, waarbij Europa een veel optimistischer perspectief hanteert.