PARIJS – Hoewel het einde van de COVID-19-pandemie misschien ʻin zichtʼ is, zoals de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) onlangs verklaarde, wordt de wereld geconfronteerd met talrijke opkomende gezondheidsrisicoʼs. Sommige daarvan worden verergerd door klimaatverandering, andere door reizen, misleidende online-informatie, voedselschaarste, armoede of oorlogen. Gelukkig heeft de pandemie ons waardevolle lessen geleerd voor het beheer van deze risicoʼs – en om kwetsbare ontwikkelingseconomieën te helpen zich beter voor te bereiden op toekomstige gezondheidscrises.
De Access to COVID-19 Tools Accelerator (ACT-A) van de WHO was een enorme wereldwijde inspanning die het testen, de behandeling en de vaccinatie wereldwijd vergemakkelijkte. Maar het is duidelijk dat deze ACT-A er niet in is geslaagd de reeds lang bestaande structurele obstakels aan te pakken die de uitrol van vaccinatiecampagnes in landen met een laag en gemiddeld inkomen belemmerden. Daarvoor is een nieuw raamwerk nodig dat de nadruk legt op lokale relaties met werkers en ondernemers ter plaatse.
Ontwikkelingslanden hebben minder gezondheidswerkers per hoofd van de bevolking dan ontwikkelde landen. Afrika, Zuidoost-Azië, het oostelijke Middellandse Zeegebied en delen van Latijns-Amerika worden geconfronteerd met een tekort van 5,9 miljoen verpleegkundigen en achttien miljoen gezondheidswerkers tegen 2030. In 2019 hebben wereldwijd 13,8 miljoen zuigelingen geen routine-immunisatie gekregen, waaronder 8,8 miljoen uit landen met een lager inkomen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat slechts zestien procent van de mensen in lage-inkomenslanden tot aan mei dit jaar ten minste één dosis COVID-19-vaccin had ontvangen, ook al is het wereldwijde aanbod nu veel groter dan de vraag.
PARIJS – Hoewel het einde van de COVID-19-pandemie misschien ʻin zichtʼ is, zoals de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) onlangs verklaarde, wordt de wereld geconfronteerd met talrijke opkomende gezondheidsrisicoʼs. Sommige daarvan worden verergerd door klimaatverandering, andere door reizen, misleidende online-informatie, voedselschaarste, armoede of oorlogen. Gelukkig heeft de pandemie ons waardevolle lessen geleerd voor het beheer van deze risicoʼs – en om kwetsbare ontwikkelingseconomieën te helpen zich beter voor te bereiden op toekomstige gezondheidscrises.
De Access to COVID-19 Tools Accelerator (ACT-A) van de WHO was een enorme wereldwijde inspanning die het testen, de behandeling en de vaccinatie wereldwijd vergemakkelijkte. Maar het is duidelijk dat deze ACT-A er niet in is geslaagd de reeds lang bestaande structurele obstakels aan te pakken die de uitrol van vaccinatiecampagnes in landen met een laag en gemiddeld inkomen belemmerden. Daarvoor is een nieuw raamwerk nodig dat de nadruk legt op lokale relaties met werkers en ondernemers ter plaatse.
Ontwikkelingslanden hebben minder gezondheidswerkers per hoofd van de bevolking dan ontwikkelde landen. Afrika, Zuidoost-Azië, het oostelijke Middellandse Zeegebied en delen van Latijns-Amerika worden geconfronteerd met een tekort van 5,9 miljoen verpleegkundigen en achttien miljoen gezondheidswerkers tegen 2030. In 2019 hebben wereldwijd 13,8 miljoen zuigelingen geen routine-immunisatie gekregen, waaronder 8,8 miljoen uit landen met een lager inkomen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat slechts zestien procent van de mensen in lage-inkomenslanden tot aan mei dit jaar ten minste één dosis COVID-19-vaccin had ontvangen, ook al is het wereldwijde aanbod nu veel groter dan de vraag.