PARIJS – De politieke partijen die ooit de westerse democratieën domineerden zijn fundamenteel de weg kwijt. Veel partijen hebben electorale debacles beleefd, niet in de laatste plaats in Frankrijk, Italië, Griekenland, Engeland en elders. Andere partijen zijn zo radicaal veranderd dat alleen hun naam dezelfde is gebleven. De Republikeinse Partij van de Amerikaanse president Donald Trump heeft weinig gemeen met die van de vroegere president Ronald Reagan.
Deze ontwikkelingen zijn in het hele Westen hetzelfde. De leiders van de ooit zo dominante partijen worden heen en weer geslingerd tussen ontkenning en wanhoop, terwijl populisten hun traditionele aanhangers aan hen ontfutselen. Sommigen weigeren iedere legitieme reden voor hun nederlaag onder ogen te zien, en doen de aanhangers van hun opponenten af als “deplorables,” zoals Hillary Clinton deed kort nadat ze in 2016 de Amerikaanse presidentsverkiezingen van Trump had verloren; anderen zijn te versteend door de populistische golf om een tegenoffensief te kunnen lanceren.
Maar noch ontkenning noch zelfgenoegzaamheid zullen de politieke impasse kunnen doorbreken. De progressieven moeten zich zien te hergroeperen, en dat begint met het ontleden van de tekortkomingen van de traditionele partijen. Deel van het probleem is dat die traditionele partijen er niet in zijn geslaagd de werkelijke problemen van het tijdperk te onderkennen. Terwijl ze nog steeds op de oude ideologische slagvelden aan het vechten waren, hebben ze geen oog gehad voor de afnemende sociale mobiliteit, de toenemende milieucrises, de stijgende geografische ongelijkheid, de spanningen over het multiculturalisme en andere kwesties die er voor de kiezers werkelijk toe doen. Tientallen jaren geleden waren zij de voorhoede. Vandaag de dag zijn ze eenzaam achtergebleven, zich verbijsterd afvragend waar iedereen heen is gegaan.
PARIJS – De politieke partijen die ooit de westerse democratieën domineerden zijn fundamenteel de weg kwijt. Veel partijen hebben electorale debacles beleefd, niet in de laatste plaats in Frankrijk, Italië, Griekenland, Engeland en elders. Andere partijen zijn zo radicaal veranderd dat alleen hun naam dezelfde is gebleven. De Republikeinse Partij van de Amerikaanse president Donald Trump heeft weinig gemeen met die van de vroegere president Ronald Reagan.
Deze ontwikkelingen zijn in het hele Westen hetzelfde. De leiders van de ooit zo dominante partijen worden heen en weer geslingerd tussen ontkenning en wanhoop, terwijl populisten hun traditionele aanhangers aan hen ontfutselen. Sommigen weigeren iedere legitieme reden voor hun nederlaag onder ogen te zien, en doen de aanhangers van hun opponenten af als “deplorables,” zoals Hillary Clinton deed kort nadat ze in 2016 de Amerikaanse presidentsverkiezingen van Trump had verloren; anderen zijn te versteend door de populistische golf om een tegenoffensief te kunnen lanceren.
Maar noch ontkenning noch zelfgenoegzaamheid zullen de politieke impasse kunnen doorbreken. De progressieven moeten zich zien te hergroeperen, en dat begint met het ontleden van de tekortkomingen van de traditionele partijen. Deel van het probleem is dat die traditionele partijen er niet in zijn geslaagd de werkelijke problemen van het tijdperk te onderkennen. Terwijl ze nog steeds op de oude ideologische slagvelden aan het vechten waren, hebben ze geen oog gehad voor de afnemende sociale mobiliteit, de toenemende milieucrises, de stijgende geografische ongelijkheid, de spanningen over het multiculturalisme en andere kwesties die er voor de kiezers werkelijk toe doen. Tientallen jaren geleden waren zij de voorhoede. Vandaag de dag zijn ze eenzaam achtergebleven, zich verbijsterd afvragend waar iedereen heen is gegaan.