CAMBRIDGE – De meeste mensen maken zich meer zorgen over overheidsschulden dan over belastingheffing. ‘Maar deze bedraagt biljoenen’ sprak een vriend van mij onlangs ernstig over de nationale schuld van Groot-Brittannië. Hij overdreef enigszins: deze bedraagt 1,7 biljoen pond (1,99 biljoen euro). Maar er bestaat een website waarop een klok te zien is die aangeeft dat de schuld met 5.170 pond per seconde groeit. Alhoewel de belastinginkomsten veel minder bedragen, collecteerde Groot-Brittannië afgelopen jaar nog altijd een indrukwekkende 750 miljard pond aan belastingen. En ook de heffingsgrondslag groeit per seconde, maar er is geen klok die dat laat zien.
Veel mensen denken dat, hoe deprimerend hoge belastingen ook zijn, het ‘eerlijker’ voor overheden is om deze te verhogen om voor hun uitgaven te betalen dan het is om schulden aan te gaan. Lenen komt op ze over als een manier om onzichtbaar belastingen te heffen. ‘Hoe gaan ze dat terugbetalen?’ vroeg mijn vriend me. ‘Denk aan de lasten voor onze kinderen en kleinkinderen.’
Ik moet hierbij vertellen dat mijn vriend hoogbejaard is. De angst voor schulden ligt vooral in ouderen stevig verankerd, wellicht vanuit een antiek gevoel dat niemand met een negatieve balans voor zijn schepper mag verschijnen. Ik moet hier ook nog aan toevoegen dat mijn vriend zeer hoog opgeleid is, en zelfs een prominente rol in het openbare leven heeft gespeeld. Maar overheidsfinanciën zijn een mysterie voor hem: hij had gewoon een onderbuikgevoel dat een nationale schuld die in de biljoenen loopt en met 5,170 pond per seconde stijgt een zeer slechte zaak is.
CAMBRIDGE – De meeste mensen maken zich meer zorgen over overheidsschulden dan over belastingheffing. ‘Maar deze bedraagt biljoenen’ sprak een vriend van mij onlangs ernstig over de nationale schuld van Groot-Brittannië. Hij overdreef enigszins: deze bedraagt 1,7 biljoen pond (1,99 biljoen euro). Maar er bestaat een website waarop een klok te zien is die aangeeft dat de schuld met 5.170 pond per seconde groeit. Alhoewel de belastinginkomsten veel minder bedragen, collecteerde Groot-Brittannië afgelopen jaar nog altijd een indrukwekkende 750 miljard pond aan belastingen. En ook de heffingsgrondslag groeit per seconde, maar er is geen klok die dat laat zien.
Veel mensen denken dat, hoe deprimerend hoge belastingen ook zijn, het ‘eerlijker’ voor overheden is om deze te verhogen om voor hun uitgaven te betalen dan het is om schulden aan te gaan. Lenen komt op ze over als een manier om onzichtbaar belastingen te heffen. ‘Hoe gaan ze dat terugbetalen?’ vroeg mijn vriend me. ‘Denk aan de lasten voor onze kinderen en kleinkinderen.’
Ik moet hierbij vertellen dat mijn vriend hoogbejaard is. De angst voor schulden ligt vooral in ouderen stevig verankerd, wellicht vanuit een antiek gevoel dat niemand met een negatieve balans voor zijn schepper mag verschijnen. Ik moet hier ook nog aan toevoegen dat mijn vriend zeer hoog opgeleid is, en zelfs een prominente rol in het openbare leven heeft gespeeld. Maar overheidsfinanciën zijn een mysterie voor hem: hij had gewoon een onderbuikgevoel dat een nationale schuld die in de biljoenen loopt en met 5,170 pond per seconde stijgt een zeer slechte zaak is.