MOSKOU – Vijfendertig jaar geleden werd Michail Gorbatsjov benoemd tot secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. ʻZe verwachten veel van Gorbatsjov,ʼ schreef Anatoli Tsjernjajev – een bureaucraat en intellectueel van de Communistische Partij, die later een toonaangevend adviseur van Gorbatsjov zou worden – destijds in zijn dagboek. De USSR had ʻniets meer of minderʼ nodig dan een ʻrevolutie van bovenaf,ʼ merkte hij op. ʻBegrijpt Michail Sergejevitsj dit?ʼ
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Gorbatsjovs beleid van perestroika (politieke en economische hervormingen) en glasnost (transparantie en openheid) een revolutie van verwachtingen teweeg heeft gebracht. Na twintig jaar van stagnatie onder het behoedzaam oog van een wegkwijnende gerontocratie – drie leiders stierven in nog geen drie jaar tijd (een ʻrace van lijkwagensʼ noemden de Russen het gekscherend) – waren de mensen toe aan verandering. En ze geloofden dat Gorbatsjov die kon brengen.
De eerste ouvertures van Gorbatsjov richting het Westen voedden wat destijds de ʻGorbymanieʼ werd genoemd – en niet alleen in West-Europa en de Verenigde Staten, maar ook in eigen land. Deze charismatische nieuwe leider zou zorgen voor een betere levenskwaliteit – vergelijkbaar met die in Oost-Duitsland, Hongarije, of, beter nog, West-Europa.
MOSKOU – Vijfendertig jaar geleden werd Michail Gorbatsjov benoemd tot secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. ʻZe verwachten veel van Gorbatsjov,ʼ schreef Anatoli Tsjernjajev – een bureaucraat en intellectueel van de Communistische Partij, die later een toonaangevend adviseur van Gorbatsjov zou worden – destijds in zijn dagboek. De USSR had ʻniets meer of minderʼ nodig dan een ʻrevolutie van bovenaf,ʼ merkte hij op. ʻBegrijpt Michail Sergejevitsj dit?ʼ
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Gorbatsjovs beleid van perestroika (politieke en economische hervormingen) en glasnost (transparantie en openheid) een revolutie van verwachtingen teweeg heeft gebracht. Na twintig jaar van stagnatie onder het behoedzaam oog van een wegkwijnende gerontocratie – drie leiders stierven in nog geen drie jaar tijd (een ʻrace van lijkwagensʼ noemden de Russen het gekscherend) – waren de mensen toe aan verandering. En ze geloofden dat Gorbatsjov die kon brengen.
De eerste ouvertures van Gorbatsjov richting het Westen voedden wat destijds de ʻGorbymanieʼ werd genoemd – en niet alleen in West-Europa en de Verenigde Staten, maar ook in eigen land. Deze charismatische nieuwe leider zou zorgen voor een betere levenskwaliteit – vergelijkbaar met die in Oost-Duitsland, Hongarije, of, beter nog, West-Europa.