CAMBRIDGE – Zoals Mark Twain nooit heeft gezegd: “Het is niet wat je niet weet dat je in de problemen brengt. Het is wat je zeker denkt te weten maar toch niet zeker weet.” In de loop van dit jaar en het jaar daarop zullen de grootste economische risico's zich voordoen op díe gebieden waarvan beleggers denken dat de recente patronen waarschijnlijk niet zullen veranderen. Daartoe behoren: een groeirecessie in China, een stijging van de mondiale langetermijnrente, en een opeenstapeling van populistisch economisch beleid dat de geloofwaardigheid van de onafhankelijkheid van de centrale banken ondermijnt, wat zal resulteren in een hogere rente op de “veilige” staatsobligaties van de geavanceerde economieën.
Een aanzienlijke Chinese groeivertraging is misschien al in gang gezet. De door de Amerikaanse president Trump ontketende handelsoorlog heeft het vertrouwen geschokt, maar dat is alleen maar een neerwaartse invloed op een economie die toch al aan het vertragen was als gevolg van de transitie van een door de export en investeringen aangejaagde groei naar een duurzamere, door de binnenlandse consumptie aangejaagde groei. Hoeveel de Chinese economie zal vertragen is een open vraag; maar gezien de inherente tegenspraak tussen een steeds gecentraliseerder politiek systeem onder leiding van de Partij en de noodzaak van een meer gedecentraliseerd, door de consumenten gedragen economisch systeem, zou de langetermijngroei vrij dramatisch kunnen inzakken.
Helaas is de mogelijkheid van het stopzetten van de transitie naar een door de consumenten gedragen groei, om vervolgens de export en de investeringen in vastgoed weer te gaan stimuleren, ook niet erg aantrekkelijk. China is al een dominante mondiale exporteur, en er is geen ruimte op de markt en ook geen politieke bereidwilligheid bij andere landen meer die het mogelijk maken het eerdere tempo van de exportgroei voort te zetten. Het bevorderen van de groei door investeringen, met name in residentieel vastgoed (dat het leeuwendeel van de Chinese bouwproductie voor zijn rekening neemt) – wordt ook steeds lastiger.
CAMBRIDGE – Zoals Mark Twain nooit heeft gezegd: “Het is niet wat je niet weet dat je in de problemen brengt. Het is wat je zeker denkt te weten maar toch niet zeker weet.” In de loop van dit jaar en het jaar daarop zullen de grootste economische risico's zich voordoen op díe gebieden waarvan beleggers denken dat de recente patronen waarschijnlijk niet zullen veranderen. Daartoe behoren: een groeirecessie in China, een stijging van de mondiale langetermijnrente, en een opeenstapeling van populistisch economisch beleid dat de geloofwaardigheid van de onafhankelijkheid van de centrale banken ondermijnt, wat zal resulteren in een hogere rente op de “veilige” staatsobligaties van de geavanceerde economieën.
Een aanzienlijke Chinese groeivertraging is misschien al in gang gezet. De door de Amerikaanse president Trump ontketende handelsoorlog heeft het vertrouwen geschokt, maar dat is alleen maar een neerwaartse invloed op een economie die toch al aan het vertragen was als gevolg van de transitie van een door de export en investeringen aangejaagde groei naar een duurzamere, door de binnenlandse consumptie aangejaagde groei. Hoeveel de Chinese economie zal vertragen is een open vraag; maar gezien de inherente tegenspraak tussen een steeds gecentraliseerder politiek systeem onder leiding van de Partij en de noodzaak van een meer gedecentraliseerd, door de consumenten gedragen economisch systeem, zou de langetermijngroei vrij dramatisch kunnen inzakken.
Helaas is de mogelijkheid van het stopzetten van de transitie naar een door de consumenten gedragen groei, om vervolgens de export en de investeringen in vastgoed weer te gaan stimuleren, ook niet erg aantrekkelijk. China is al een dominante mondiale exporteur, en er is geen ruimte op de markt en ook geen politieke bereidwilligheid bij andere landen meer die het mogelijk maken het eerdere tempo van de exportgroei voort te zetten. Het bevorderen van de groei door investeringen, met name in residentieel vastgoed (dat het leeuwendeel van de Chinese bouwproductie voor zijn rekening neemt) – wordt ook steeds lastiger.