LONDEN – Europa heeft behoefte aan een robuuste en wendbare ontwikkelingsbank die kan samenwerken met, maar ook een uitdaging kan vormen voor de Chinese instellingen die betrokken zijn bij het Belt and Road Initiative en met de onlangs versterkte ontwikkelingsagentschappen van de Verenigde Staten. Met dit doel in het achterhoofd heeft de Europese Unie onlangs een “groep van wijze mensen” (WPG) benoemd om de structuur van de ontwikkelingsfinanciering van de Europese Unie te onderzoeken. De groep, waarvan ik deel uitmaakte, heeft drie gestileerde opties bedacht. Maar er is misschien ook een vierde alternatief dat de beste eigenschappen van de bestaande instellingen combineert.
De EU heeft een ontwikkelingsbank nodig, zodat zij haar vermogen kan versterken om te reageren op grote mondiale en regionale uitdagingen – bovenal, op de risico's en mogelijkheden in Afrika. Vanuit een geopolitiek standpunt bezien moet Europa dringend haar economische soevereiniteit versterken, zonder de ambitie los te laten om multilaterale coalities te smeden. Ontwikkelingsfinanciering is in dat opzicht een cruciale bouwsteen, en hoewel Europa momenteel bijna tweederde van alle mondiale ontwikkelingsfinanciering bijdraagt, zou het veel meer impact hebben als de inspanningen van de EU beter waren gecoördineerd.
De twee bestaande Europese instellingen voor ontwikkelingsfinanciering – de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD) en de Europese Investeringsbank (EIB) – hebben ieder hun sterke kanten. De ERBD is een echte ontwikkelingsbank met een breed scala aan activiteiten, een nauwe beleidsdialoog met nationale overheden en een zware aanwezigheid op de grond. De EIB is intussen vooral gericht op de EU: het is een beleidsnemer, en het grootste deel van het personeel is in Luxemburg gehuisvest. Maar beide banken zijn zwak waar de ontwikkelingsbehoeften het grootst zijn: in fragiele staten en met name in het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika.
LONDEN – Europa heeft behoefte aan een robuuste en wendbare ontwikkelingsbank die kan samenwerken met, maar ook een uitdaging kan vormen voor de Chinese instellingen die betrokken zijn bij het Belt and Road Initiative en met de onlangs versterkte ontwikkelingsagentschappen van de Verenigde Staten. Met dit doel in het achterhoofd heeft de Europese Unie onlangs een “groep van wijze mensen” (WPG) benoemd om de structuur van de ontwikkelingsfinanciering van de Europese Unie te onderzoeken. De groep, waarvan ik deel uitmaakte, heeft drie gestileerde opties bedacht. Maar er is misschien ook een vierde alternatief dat de beste eigenschappen van de bestaande instellingen combineert.
De EU heeft een ontwikkelingsbank nodig, zodat zij haar vermogen kan versterken om te reageren op grote mondiale en regionale uitdagingen – bovenal, op de risico's en mogelijkheden in Afrika. Vanuit een geopolitiek standpunt bezien moet Europa dringend haar economische soevereiniteit versterken, zonder de ambitie los te laten om multilaterale coalities te smeden. Ontwikkelingsfinanciering is in dat opzicht een cruciale bouwsteen, en hoewel Europa momenteel bijna tweederde van alle mondiale ontwikkelingsfinanciering bijdraagt, zou het veel meer impact hebben als de inspanningen van de EU beter waren gecoördineerd.
De twee bestaande Europese instellingen voor ontwikkelingsfinanciering – de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD) en de Europese Investeringsbank (EIB) – hebben ieder hun sterke kanten. De ERBD is een echte ontwikkelingsbank met een breed scala aan activiteiten, een nauwe beleidsdialoog met nationale overheden en een zware aanwezigheid op de grond. De EIB is intussen vooral gericht op de EU: het is een beleidsnemer, en het grootste deel van het personeel is in Luxemburg gehuisvest. Maar beide banken zijn zwak waar de ontwikkelingsbehoeften het grootst zijn: in fragiele staten en met name in het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika.