CAMBRIDGE – Tien jaar na de mondiale financiële crisis van 2008 verzekeren de beleidsmakers ons voortdurend dat het systeem vandaag de dag veel veiliger is. De grote banken die zich in het epicentrum van de meltdown bevonden, hebben hun riskante gokken teruggeschaald en iedereen – beleggers, consumenten en centrale bankiers – zijn nog steeds zeer waakzaam. Toezichthouders hebben hard gewerkt om te zorgen voor meer transparantie en verantwoordelijkheidszin in de bankensector. Maar zijn we nu ook echt veilig?
Normaal gesproken zou je “ja” zeggen. De regelrecht-systemische, wereldwijde financiële crisis die tien jaar geleden uitbrak was geen doorsnee-recessie, zoals die zich iedere zeven jaar voordoet. De veel lagere frequentie van systemische crises weerspiegelt twee werkelijkheden: beleidsmakers reageren met hervormingen die het opnieuw optreden van dat soort crises moeten voorkomen, en doorgaans kost het beleggers, consumenten en politici lange tijd om de laatste crisis te vergeten.
Helaas leven we niet in normale tijden. Crisismanagement gaat niet op de automatische piloot, en de veiligheid van het financiële systeem hangt op cruciale wijze af van de competentie van de mensen die er het beheer over voeren. Het goede nieuws is dat de belangrijkste centrale banken voor het overgrote deel nog steeds over uitmuntend personeel en leiderschap beschikken. Het slechte nieuws is dat crisisbeheer de hele regering aangaat, niet alleen de monetaire autoriteiten. En dat is waar veel ruimte voor twijfel is.
CAMBRIDGE – Tien jaar na de mondiale financiële crisis van 2008 verzekeren de beleidsmakers ons voortdurend dat het systeem vandaag de dag veel veiliger is. De grote banken die zich in het epicentrum van de meltdown bevonden, hebben hun riskante gokken teruggeschaald en iedereen – beleggers, consumenten en centrale bankiers – zijn nog steeds zeer waakzaam. Toezichthouders hebben hard gewerkt om te zorgen voor meer transparantie en verantwoordelijkheidszin in de bankensector. Maar zijn we nu ook echt veilig?
Normaal gesproken zou je “ja” zeggen. De regelrecht-systemische, wereldwijde financiële crisis die tien jaar geleden uitbrak was geen doorsnee-recessie, zoals die zich iedere zeven jaar voordoet. De veel lagere frequentie van systemische crises weerspiegelt twee werkelijkheden: beleidsmakers reageren met hervormingen die het opnieuw optreden van dat soort crises moeten voorkomen, en doorgaans kost het beleggers, consumenten en politici lange tijd om de laatste crisis te vergeten.
Helaas leven we niet in normale tijden. Crisismanagement gaat niet op de automatische piloot, en de veiligheid van het financiële systeem hangt op cruciale wijze af van de competentie van de mensen die er het beheer over voeren. Het goede nieuws is dat de belangrijkste centrale banken voor het overgrote deel nog steeds over uitmuntend personeel en leiderschap beschikken. Het slechte nieuws is dat crisisbeheer de hele regering aangaat, niet alleen de monetaire autoriteiten. En dat is waar veel ruimte voor twijfel is.