MADRID – De meeste politieke leiders in Europa willen dat de Europese Unie sterker en meer als één geheel uit haar huidige crisis te voorschijn komt. Maar het economische beleid dat sinds het begin van de crisis in de meeste landen van de EU is toegepast, heeft geleid tot een ongekend gevaar voor de verdergaande integratie – en voor wat al is bereikt.
Na vijf jaar financiële en economische crisis is de anti-Europese politiek steeds nadrukkelijker op de voorgrond getreden in veel landen van de Europese Unie – Frankrijk, Engeland, Italië, Oostenrijk, Nederland, Finland, Griekenland, Portugal en zelfs Duitsland. Toenemende onvrede over de instituties is vrijwel overal in Europa een ontwrichtende realiteit geworden. De enige manier om de existentiële crisis van Europa te overwinnen en te reageren op de roep om verandering van de burgers, is een rechtstreekse confrontatie met de binnenlandse opponenten van Europa: politiek zonder lapmiddelen.
Europa moet in de eerste en belangrijkste plaats de vicieuze cirkel van recessie, werkloosheid en bezuinigingen doorbreken, die het continent nu in zijn greep heeft. Dat betekent allereerst een heroriëntatie van het economisch beleid op groei, werkgelegenheid en institutionele vernieuwing. Het is onmogelijk om vooruitgang te boeken op weg naar een politieke unie en tegelijkertijd de Europese burgers links te laten liggen. Maar dat is wel de indruk die de niet aflatende bezuinigingen hebben gewekt. De offers, zo geloven veel Europeanen, leggen niet de fundamenten voor een beter, welvarender Europa, maar trekken hen mee in een fatale duikvlucht.
MADRID – De meeste politieke leiders in Europa willen dat de Europese Unie sterker en meer als één geheel uit haar huidige crisis te voorschijn komt. Maar het economische beleid dat sinds het begin van de crisis in de meeste landen van de EU is toegepast, heeft geleid tot een ongekend gevaar voor de verdergaande integratie – en voor wat al is bereikt.
Na vijf jaar financiële en economische crisis is de anti-Europese politiek steeds nadrukkelijker op de voorgrond getreden in veel landen van de Europese Unie – Frankrijk, Engeland, Italië, Oostenrijk, Nederland, Finland, Griekenland, Portugal en zelfs Duitsland. Toenemende onvrede over de instituties is vrijwel overal in Europa een ontwrichtende realiteit geworden. De enige manier om de existentiële crisis van Europa te overwinnen en te reageren op de roep om verandering van de burgers, is een rechtstreekse confrontatie met de binnenlandse opponenten van Europa: politiek zonder lapmiddelen.
Europa moet in de eerste en belangrijkste plaats de vicieuze cirkel van recessie, werkloosheid en bezuinigingen doorbreken, die het continent nu in zijn greep heeft. Dat betekent allereerst een heroriëntatie van het economisch beleid op groei, werkgelegenheid en institutionele vernieuwing. Het is onmogelijk om vooruitgang te boeken op weg naar een politieke unie en tegelijkertijd de Europese burgers links te laten liggen. Maar dat is wel de indruk die de niet aflatende bezuinigingen hebben gewekt. De offers, zo geloven veel Europeanen, leggen niet de fundamenten voor een beter, welvarender Europa, maar trekken hen mee in een fatale duikvlucht.