NEW YORK – Eindelijk toont de Verenigde Staten tekenen van herstel van de crisis die uitbrak aan het eind van de regeertermijn van president George W. Bush, toen het financiële systeem bijna implodeerde en de schokgolven over de hele wereld gevoeld werden. Maar het is geen krachtig herstel; op zijn best wordt het gat tussen het punt dat de economie anders bereikt zou hebben en waar deze momenteel staat in ieder geval niet groter. En als dit gat al kleiner wordt, gebeurt dat heel langzaam; de schade die door de crisis is aangericht lijkt voor de lange termijn te zijn.
Maar het had natuurlijk ook erger gekund. Aan de andere kant van de Atlantische oceaan zien we zelfs weinig tekenen van een herstel dat nog maar bescheiden bij dat van de Verenigde Staten in de buurt komt: het gat tussen waar Europa nu staat en waar het gestaan zou hebben als er geen crisis was geweest groeit nog steeds. In de meeste landen van de Europese Unie is het bbp per capitalager dan het voor de crisis was. Een verloren half decennium is snel in een heel decennium aan het veranderen. Achter die kille cijfers worden levens verwoest, gaan dromen in rook op en vallen families uit elkaar (of worden niet eens gevormd) nu de stagnatie – en op sommige plaatsen depressie – jaar na jaar aanhoudt.
In de EU wonen zeer getalenteerde, hoog opgeleide mensen. De lidstaten hebben sterke rechtstelsels en goed functionerende maatschappijen. Voor de crisis hadden de meeste staten zelfs goed functionerende economieën. Op sommige plaatsen behoorde de productiviteit per uur – of het groeipercentage – tot de hoogste ter wereld.
NEW YORK – Eindelijk toont de Verenigde Staten tekenen van herstel van de crisis die uitbrak aan het eind van de regeertermijn van president George W. Bush, toen het financiële systeem bijna implodeerde en de schokgolven over de hele wereld gevoeld werden. Maar het is geen krachtig herstel; op zijn best wordt het gat tussen het punt dat de economie anders bereikt zou hebben en waar deze momenteel staat in ieder geval niet groter. En als dit gat al kleiner wordt, gebeurt dat heel langzaam; de schade die door de crisis is aangericht lijkt voor de lange termijn te zijn.
Maar het had natuurlijk ook erger gekund. Aan de andere kant van de Atlantische oceaan zien we zelfs weinig tekenen van een herstel dat nog maar bescheiden bij dat van de Verenigde Staten in de buurt komt: het gat tussen waar Europa nu staat en waar het gestaan zou hebben als er geen crisis was geweest groeit nog steeds. In de meeste landen van de Europese Unie is het bbp per capitalager dan het voor de crisis was. Een verloren half decennium is snel in een heel decennium aan het veranderen. Achter die kille cijfers worden levens verwoest, gaan dromen in rook op en vallen families uit elkaar (of worden niet eens gevormd) nu de stagnatie – en op sommige plaatsen depressie – jaar na jaar aanhoudt.
In de EU wonen zeer getalenteerde, hoog opgeleide mensen. De lidstaten hebben sterke rechtstelsels en goed functionerende maatschappijen. Voor de crisis hadden de meeste staten zelfs goed functionerende economieën. Op sommige plaatsen behoorde de productiviteit per uur – of het groeipercentage – tot de hoogste ter wereld.