MÜNCHEN – In haar eerste jaarlijkse ʻstate of the unionʼ-toespraak deze maand heeft voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie bevestigd dat de EU zich met haar Green Deal heeft verplicht tot een nieuwe, indringende vorm van overheidsinterventie in de economie. Klaarblijkelijk denken de bureaucraten in Brussel dat zij – en niemand anders – weten welke technologische paden het best bewandeld kunnen worden voor het vormgeven van een duurzame toekomst.
Zij hebben uitgebreide plannen opgesteld om de economie in de ʻgoede richtingʼ te sturen. De afdwingingsmechanismen zullen strengere regels omvatten met betrekking tot de koolstofdioxide-uitstoot van autoʼs (wat de doodsklap zal betekenen voor de traditionele auto-industrie); doelgerichte subsidies; en een taxonomie voor de ʻgroenheidʼ van particuliere investeringsprojecten, waardoor – in samenhang met aanvullende maatregelen van de Europese Centrale Bank – in de praktijk de rente uiteen zal gaan lopen waartegen Europese bedrijven op de kapitaalmarkt kunnen lenen.
Door voor deze aanpak te kiezen pretenderen Europese politici dingen te weten over de kosten van het voorkomen van CO2-emissies die zij feitelijk níet weten. Maar omdat zij het geld van andere mensen uitgeven in plaats van dat van henzelf, hebben zij geen prikkel om over potentieel minder dure methoden voor het voorkomen of omlaag brengen van de uitstoot na te denken. Een naïef geloof in de wijsheid en eerlijkheid van centrale planners – een fatale vergissing die we in 1989 overwonnen dachten te hebben – steekt in Europa weer de kop op.
MÜNCHEN – In haar eerste jaarlijkse ʻstate of the unionʼ-toespraak deze maand heeft voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie bevestigd dat de EU zich met haar Green Deal heeft verplicht tot een nieuwe, indringende vorm van overheidsinterventie in de economie. Klaarblijkelijk denken de bureaucraten in Brussel dat zij – en niemand anders – weten welke technologische paden het best bewandeld kunnen worden voor het vormgeven van een duurzame toekomst.
Zij hebben uitgebreide plannen opgesteld om de economie in de ʻgoede richtingʼ te sturen. De afdwingingsmechanismen zullen strengere regels omvatten met betrekking tot de koolstofdioxide-uitstoot van autoʼs (wat de doodsklap zal betekenen voor de traditionele auto-industrie); doelgerichte subsidies; en een taxonomie voor de ʻgroenheidʼ van particuliere investeringsprojecten, waardoor – in samenhang met aanvullende maatregelen van de Europese Centrale Bank – in de praktijk de rente uiteen zal gaan lopen waartegen Europese bedrijven op de kapitaalmarkt kunnen lenen.
Door voor deze aanpak te kiezen pretenderen Europese politici dingen te weten over de kosten van het voorkomen van CO2-emissies die zij feitelijk níet weten. Maar omdat zij het geld van andere mensen uitgeven in plaats van dat van henzelf, hebben zij geen prikkel om over potentieel minder dure methoden voor het voorkomen of omlaag brengen van de uitstoot na te denken. Een naïef geloof in de wijsheid en eerlijkheid van centrale planners – een fatale vergissing die we in 1989 overwonnen dachten te hebben – steekt in Europa weer de kop op.