LONDEN – Op 30 september 2015, in die lang vervlogen tijden toen het Verenigd Koninkrijk (VK) nog volledig lid was van de Europese Unie, kondigde toenmalig Europees Commissaris Jonathan Hill de lancering van een nieuw initiatief geheten de ‘kapitaalmarktenunie’ aan. Bijna 60 jaar Europese integratie had nog steeds niets voortgebracht dat in de buurt van een interne markt voor investeringen kwam, en in veel EU-landen bleven de kapitaalmarkten zwak en onderontwikkeld. Het hogere doel was, zo schreef Hill, ‘om de barrières voor investeringsstromen over grenzen heen te identificeren,’ en ‘om uit te werken hoe deze stap voor stap overkomen kunnen worden.’
Er is sindsdien veel liquiditeit naar de zee gestroomd, en Hill geniet inmiddels van zijn euro-pensioen. Maar veel vooruitgang valt er niet waar te nemen. Wellicht beweegt het project zich inmiddels zelfs weer stroomopwaarts, nu Brexit de enige goed functionerende kapitaalmarkt waar Europa momenteel over beschikt dreigt te verstoren en op te delen: Londen, dat verantwoordelijk is voor het grootste gedeelte van de marktfinanciering die wordt opgehaald door Europese bedrijven.
Deze waarschijnlijke opdeling is hoogst ongelukkig, in zoverre dat deze het reële probleem waar de Europese Commissie de vinger op legde verergert. In vergelijking tot de VS leunt Europa zwaar op bankfinanciering. In de VS is de markt voor bedrijfsobligaties de bron van bijna drie kwart van de bedrijfsfinanciering, waarbij leningen van banken het resterende kwart vormen. In de overgebleven 27 EU-landen zijn de verhoudingen ongeveer precies andersom. In Engeland is het ongeveer half om half: zoals zo vaak ligt Groot-Brittannië hier ergens in het midden van de Atlantische oceaan gepositioneerd.
LONDEN – Op 30 september 2015, in die lang vervlogen tijden toen het Verenigd Koninkrijk (VK) nog volledig lid was van de Europese Unie, kondigde toenmalig Europees Commissaris Jonathan Hill de lancering van een nieuw initiatief geheten de ‘kapitaalmarktenunie’ aan. Bijna 60 jaar Europese integratie had nog steeds niets voortgebracht dat in de buurt van een interne markt voor investeringen kwam, en in veel EU-landen bleven de kapitaalmarkten zwak en onderontwikkeld. Het hogere doel was, zo schreef Hill, ‘om de barrières voor investeringsstromen over grenzen heen te identificeren,’ en ‘om uit te werken hoe deze stap voor stap overkomen kunnen worden.’
Er is sindsdien veel liquiditeit naar de zee gestroomd, en Hill geniet inmiddels van zijn euro-pensioen. Maar veel vooruitgang valt er niet waar te nemen. Wellicht beweegt het project zich inmiddels zelfs weer stroomopwaarts, nu Brexit de enige goed functionerende kapitaalmarkt waar Europa momenteel over beschikt dreigt te verstoren en op te delen: Londen, dat verantwoordelijk is voor het grootste gedeelte van de marktfinanciering die wordt opgehaald door Europese bedrijven.
Deze waarschijnlijke opdeling is hoogst ongelukkig, in zoverre dat deze het reële probleem waar de Europese Commissie de vinger op legde verergert. In vergelijking tot de VS leunt Europa zwaar op bankfinanciering. In de VS is de markt voor bedrijfsobligaties de bron van bijna drie kwart van de bedrijfsfinanciering, waarbij leningen van banken het resterende kwart vormen. In de overgebleven 27 EU-landen zijn de verhoudingen ongeveer precies andersom. In Engeland is het ongeveer half om half: zoals zo vaak ligt Groot-Brittannië hier ergens in het midden van de Atlantische oceaan gepositioneerd.